جو جیمز یک عکاس خودآموخته و دارای اتیسم است که تصاویر خیره کننده‌اش باعث محبوبیت او در شبکه‌های اجتماعی شده است. او از توجهی که از عکس هایش دریافت کرده است به عنوان بستری برای گسترش آگاهی و درک در مورد اتیسم خود استفاده می کند که او آن را یک «ابرقدرت» توصیف می‌کند.
جو میگوید:”من می توانم از چیزهایی عکس بگیرم که دیگران نمی بینند. زیرا من به جهان متفاوت نگاه می کنم.”
او به دلیل اینکه دارای اتیسم است، توانایی به یاد آوردن چیزها را با جزئیات دقیق دارد و توضیح میدهد که این توانایی برای عکاسی او مفید است زیرا میتواند هزاران تصویر را در ذهن خود ذخیره کند. جو حافظه عکاسی (ایدتیک) خود را به عنوان “ابر قدرت” خود توصیف می کند زیرا به او این توانایی را می دهد که سریعتر از بسیاری از مردم اطلاعات را جمع آوری کند، همه چیز را در مورد موضوعی یاد بگیرد و سپس بر آن مسلط شود.
جو پس از استفاده از این ذخیره‌سازی عکس‌ها در ذهنش و مقایسه آن‌ها با چیزهایی که در زندگی واقعی می‌بیند (مانند زوایا و نور)، عکس‌هایش را طوری نشان میدهد که فکر می‌کند باید دیده شوند. “من چیزی را می بینم که دیگری نمی بیند”
جو در جوانی عملکرد بالایی نداشته، بیشتر اوقات ارتباط او غیرکلامی بود، وقتی صحبت می کرد با زمزمه یا لکنت بود و همچنین تیک داشت.
جو می گوید:
“من معتقدم که هر فرد دارای اتیسم توانایی هایی دارد که پنهان است و باید تشویق شود.”
جو دوست دارد اتیسم را یک ابرقدرت توصیف کند. او توضیح داد که جامعه ما بدون ذهن‌های درخشان افراد دارای اتیسم مثل قبل نخواهد بود. داروین، نیوتن، اینشتین، موتزارت، جیمز جویس، بیل گیتس و استیو جابز همه در طیف اتیسم قرار گرفته اند. از آنجایی که اتیسم در جامعه ما بسیار مورد انگ است، توانایی‌های درخشان افراد دارای اتیسم به اندازه کافی مورد تایید قرار نمی‌گیرد با این حال، جو مشتاق است روشن کند که «گفتن “ابرقدرت” به این معنی نیست که زندگی آسان است.
زندگی مرد عنکبوتی آسان نیست. زندگی او به دلیل قدرت فوق العاده‌اش از کار افتاده است. او نمی‌تواند یک زندگی عادی داشته باشد زیرا تصمیم می‌گیرد از قدرت فوق العاده خود برای چیزی شگفت انگیز استفاده کند. به همین دلیل آن را مقایسه می‌کنم.»
جو به همراه سگ خود که او را در سفرها همراهی می کند درواقع به نوعی به پت تراپی هم روی آورده است.
– گردآوری و ترجمه از نسیم عابدی، برای تهران اتیسم