اولین نشانه های اتیسم. علائم اتیسم تا قبل از 24 ماهگی

نشانه‌های اتیسم تا قبل از ۲۴ ماهگی

سن تشخیص اتیسم و شدت علائم اولیه اتیسم بسیار متفاوت است. برخی از نوزادان در ماه‌های اول خود علائمی را نشان می‌دهند. در برخی دیگر، این نشانه‌ها تا سن ۲ یا ۳ سالگی آشکار می‌شود. همه کودکان دارای اتیسم همه علائم را نشان نمی‌دهند. همچنین بسیاری از کودکانی که اتیسم ندارند نیز تعداد کمی از علائم را نشان می‌دهند. به همین دلیل است که ارزیابی حرفه ای بسیار مهم است. در این مطلب کوتاه نشانه‌های اتیسم تا قبل از ۲۴ ماهگی را مرور خواهیم کرد.

موارد زیر ممکن است نشان دهند که فرزند شما ممکن است در طیف اتیسم باشد. بنابراین اگر فرزند شما هر یک از موارد زیر را نشان داد، از یک فرد متخصص بخواهید که او را مورد ارزیابی قرار دهد:

 

برخی علائم مهم تا ۶ ماهگی

  • لبخند یا بازخوردهای اجتماعی گرم، شاد یا لذت بخش وجود ندارد یا خیلی کم وجود دارد.
  • تماس چشمی محدود یا بدون تماس چشمی

 

برخی علائم مهم تا ۹ ماهگی

اشتراک گذاری رفت و برگشتی صداها، لبخندها یا دیگر حالات صورت کم است یا وجود ندارد.

 

برخی علائم مهم تا ۱۲ ماهگی

  • قان و قون کردن کم یا اصلا
  • ژست‌های رفت و برگشتی مانند اشاره کردن، نشان دادن یا تکان دادن کم یا اصلاً وجود ندارد.
  • برگشت به اسم محدود یا اصلا
  • عدم نشان دادن دلبستگی

 

برخی علائم مهم تا ۱۶ ماهگی

  • بدون کلام یا کلمات بسیار کم

 

برخی علائم مهم تا ۲۴ ماهگی و بعد از آن

  • عبارات دو کلمه ای بسیار کم یا بدون معنی (بدون درنظر گرفتن تقلید یا تکرار)
    در هر سنی
  • از دست دادن مهارت‌های گفتاری، قان و قون کردن یا مهارت‌های اجتماعی که قبلا به دست آورده است.
  • پرهیز از تماس چشمی
  • ترجیح مداوم برای تنهایی
  • مشکل در درک احساسات دیگران
  • تاخیر در رشد زبان
  • تکرار مداوم کلمات یا عبارات (اکولالیا)
  • مقاومت در برابر تغییرات جزئی در روال انجام کارها یا محیط اطراف
  • علایق محدود
  • رفتارهای تکراری (بال بال زدن، چرخیدن و غیره)
  • استفاده از کلمات بسیار کم یا بدون بیان کلمات (عدم کلام هدفمند)
  • واکنش‌های غیرمعمول و شدید به صداها، بوها، مزه‌ها، بافت‌ها، نورها و/یا رنگ‌ها

 

ترجمه از زهرا نادری ارزیاب مرکز تهران اتیسم

منبع: +

 


 

چرا دختران کمتر از پسران تشخیص اتیسم می‌گیرند؟

چرا دختران کمتر از پسران تشخیص اتیسم می‌گیرند؟

آمارها نشان می‌دهند که در بیشتر جوامع پسران تقریبا ۴ برابر دختران تشخیص اتیسم می‌گیرند. در این رابطه تاکنون پژوهش‌های متعددی انجام شده است تا بتواند به این سوال پاسخ دهد که “چرا دختران کمتر از پسران تشخیص اتیسم می‌گیرند؟

نتایج مطالعات در این زمینه بسیار متفاوت است و این موضوع روشن می‌سازد که تنها یک عامل دلیل این میزان از تفاوت در تعداد تشخیص نیست بلکه مجموعه‌ای از عوامل وجود دارند که باعث این اختلاف می‌شوند. در ادامه با تهران اتیسم همراه باشید تا برخی از این عوامل را مرور کنیم.

 

ژنتیک و جنسیت

نتایج برخی از مطالعات نشان می‌دهد که دلیل این اختلاف جنسیت و تفاوت در بازنمایی‌هایی ژنتیکی است. در واقع نتایج این مطالعات بیان می‌کند که پسران بیشتر از دختران مبتلا به اتیسم می‌شوند. به همین جهت نیز آمار پسران تشخیص گرفته بیشتر از دخترانی است که تشخیص اتیسم گرفته‌اند. 

اما این تمام موضوع نیست. نتایج مطالعات دیگر درباره نرخ اتیسم عوامل دیگری را آشکار می‌سازد.

 

روش‌های ارزیابی و تشخیص اتیسم

برخی از مطالعات ریشه تاریخی شکل گیری روش‌های ارزیابی و تشخیصی اتیسم را مورد بررسی قرار داده‌اند و این موضوع را بیان می‌کنند که: از آنجایی که اولین مطالعات مربوط به اتیسم روی پسران مبتلا به این اختلال انجام شده است به تدریج روش‌های ارزیابی و تشخیصی اتیسم نسبت به جنسیت سوگیری پیدا کرده‌اند. به بیان ساده‌تر این روش‌ها احتمال اینکه پسران دارای اتیسم را درست تشخیص دهند بیشتر است تا اینکه دختران را با این اختلال تشخیص دهند. 

آمارها هم این موضوع را تایید می‌کنند. در واقع بخش قابل توجهی از دخترانی که دارای اتیسم هستند توسط روش‌های غربالگری و تشخیصی، مبتلا به این اختلال تشخیص داده نمی‌شوند. همچنین آمارها نشان می‌دهد که دختران معمولا با تاخیر بیشتری نسب به پسران تشخیص می‌گیرند. در واقع میانگین سن تشخیص در دختران ۲ تا ۳ سال بیشتر از پسران است و این بدان معنی است که بطور میانگین دختران دیرتر تشخیص گرفته‌اند.

 

کلیشه‌های جنسیتی

مطالعات دیگری نقش کلیشه‌های جنسیتی را در این میزان از اختلاف آمار پر رنگ می‌کنند. در تقریبا همه جوامع انسانی کلیشه‌های جنسیتی متعددی نسبت به آنچه ما جنسیت دختر یا پسر می‌دانیم وجود دارد.

یکی از کلیشه‌های جنسیتی این است که دختران آرام‌تر از پسران هستند و تمایل بیشتری دارند که تنها بازی کنند. یعنی ارتباط برقرار نکردن با دیگران که یک صفت دارای اتیسم است برای دختران طبیعی‌تر از پسران به چشم می‌آید.

از آنجایی که طبق عادت فرض می‌کنیم که دختران آرامتر از پسران هستند. بنابراین مشاهده دختری که همیشه آرام است و تنهایی بازی می‌کند برای ما طبیعی تر است از پسری که دقیقا این چنین است. در نتیجه هم مادر و هم ارزیاب اولیه‌ی کودک ممکن است دیرتر متوجه برخی صفات اتیسم کودک دختر شوند.

 

رفتارها و علائق محدود و تکراری

به طور متوسط پسران بیش از دختران رفتارها و علائق محدود و تکراری را از خود نشان می‌دهند. بعلاوه این علامت در پسران بیشتر پیش‌بینی‌کننده تشخیص اتیسم است تا در دختران. حتی زمانی که نمره مربوط به رفتارها و علائق محدود و تکراری در دختران بالا باشد باز هم کمتر از پسران با ویژگی مشابه احتمال دارد تشخیص دریافت کنند.

 

مخفی کردن علائم و رفتارهای جبرانی

کودکان دارای اتیسم معمولا به مرور یاد می‌گیرند که برخی از علائم خود را مخفی کنند و یا از رفتارهای جبرانی برای کاهش چالش‌های اجتماعی استفاده کنند. آمارها نشان می‌دهد که این رفتار در بین دختران دارای اتیسم رایج‌تر است. در نتیجه دختران دارای اتیسم ممکن است حتی بخشی از یک گروه دوستی باشند و معلم‌ها متوجه هیچ مشکلی نشوند.

 

نگرفتن تشخیص درست چه پیامدهای برای دختران دارای اتیسم دارد؟

تاکنون متوجه شدیم که به دلیل عوامل متعددی برخی از دخترانی که دارای اتیسم هستند ممکن است تشخیص اتیسم نگیرند یا اینکه دیر این تشخیص را دریافت کنند. این دختران همیشه احساس می‌کنند که مشکلی دارند و این احساس در بسیاری از موارد به به افسردگی و عزت نفس پایین منجر خواهد شد. آن‌ها تلاش زیادی می‌کنند تا در جمع دیگران جا شوند در حالی که صرفا تقلید می‌کنند. نگرفتن تشخیص باعث می‌شود حمایت لازم نیز شامل حال آن‌ها نشود. همچنین مداخله زودهنگام که در درمان اتیسم اهمیت بسیاری دارد به تاخیر خواهد افتاد.

 

گردآوری و ترجمه: هانیه قاسمی، فاطمه مسرور

بازبینی و ویرایش: دکتر محمد کیانی

 

مطالب پیشنهادی برای ادامه:

 


 

ثبت نام جدید دوره پایه تربیت مربی / درمانگر اتیسم با روش تحلیل رفتار کاربردی ABA – بهار ۱۴۰۳

 

چهاردهمین دوره پایه تربیت مربی / درمانگر اتیسم با روش تحلیل رفتار کاربردی ABA 

 

انجمن علوم و فناوری‌های شناختی با همکاری قطب عصب‌روانشناسی‌شناختی و مرکز تهران اتیسم برگزار می‌کند:

چهاردهمین دوره پایه تربیت مربی / درمانگر اتیسم با روش تحلیل رفتار کاربردی ABA 

روزهای جمعه و شنبه ۱۴ و ۱۵ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳ ساعات ۸ تا ۱۶

مدرسین: پروفسور حمیدرضا پوراعتماد و همکاران

این دوره بصورت آنلاین برگزار خواهد شد. 

 

اطلاعات بیشتر و جزئیات ثبت نام در پوستر آمده است.

 

بیشتر بخوانید:


مشکلات مرتبط با برچسب زنی در اتیسم

هر کودکی فراتر از اتیسم است! (بررسی موضوع برچسب در اتیسم)

وقتی کودکی تشخیص اتیسم می‌گیرد با برچسب اتیسم شناخته می‌شود اما این صرفا یک برچسب است. ما انسان‌ها فراتر از برچسب‌هایی هستیم که به ما داده می‌شود. در این مطلب به موضوع برچسب در اتیسم خواهیم پرداخت. خواندن این مطلب به تمام خانواده‌ها و مربیان توصیه می‌شود. با تهران اتیسم همراه باشید.

ما در دنیایی از برچسب‌ها زندگی می‌کنیم، از آن‌ها استفاده می‌کنیم – برچسب اختلالات و سایر برچسب‌ها – تا جهان را قابل درک تر کنیم. وقتی در مورد معیارهای تشخیص به توافق می‌رسیم، راهی برای صحبت کوتاه با یکدیگر داریم. برای مثال، اگر بگوییم کودکی “رفتارهای محدود و تکراری” دارد سریعا متوجه می‌شویم یعنی چه! زیرا این موضوع در راهنمای تشخیصی و آماری فعلی بیان شده است.

اما برچسب‌ها معایبی نیز دارند!

وقتی به کسی برچسب می‌زنیم، دیگران شروع به دیدن او از طریق فیلتر آن برچسب می‌کنند. هنگامی که به فردی برچسب می‌زنیم، به نوعی عکس فوری بسیار ساده از آن شخص را ارائه می‌دهیم. به محض اینکه به یک شخص برچسب زده شود، احتمال این خطر وجود دارد که نظر مردم نسبت به آن شخص هرگز تغییر نکند. اما همه‌ی افراد با یا بدون هر نوع برچسبی همیشه در حال توسعه و تکامل هستند. بسیاری از این تغییرات ظریف هستند و به راحتی قابل فراموشی هستند. دیدن کودک از طریق فیلتر برچسب ممکن است باعث شود که تغییرات کوچک را از دست بدهیم و دیگر به چشم ما نیاید. مهم نیست که چه نقشی در زندگی کودک مبتلا به اتیسم بازی می‌کنید – حرفه ای، مربی یا والدین – همیشه باید فراتر از برچسب‌ها نگاه کنید و تمام نقاط قوت و ویژگی های آن‌ها را ببینید.

 

به نکات زیر توجه کنید:

  • برچسب‌ها اگر توقعات را از کودک پایین بیاورند، می‌توانند آسیب زا باشند.
  • از هر بچه‌ای باید توقعات به اندازه و معقول داشته باشید.
  • تفاوت بین صفات و حالت‌های موقت و اتیسم را بشناسید.

 

همه ما دارای ویژگی‌های فردی مختلفی هستیم. وقتی به فردی برچسب اتیسم زده می‌شود، ممکن است ویژگی‌های او را به شرایط رشدی او نسبت دهیم، اما این نباید فرض خودکار ما باشد. ویژگی‌های آن‌ها – خجالتی بودن، نترس بودن، کنجکاوی یا عدم کنجکاوی – ممکن است به همان اندازه قوی باشد حتی اگر اتیستیک نباشند. یک کودک دارای اتیسم ممکن است خجالتی باشد و کودک دارای اتیسم دیگری خجالتی نباشد. کودک دارای اتیسمی ممکن است کنجکاو باشد و کودک دارای اتیسم دیگری کنجکاو نباشد و… . همه ما حالت‌های مختلفی را تجربه می‌کنیم، حالات، واکنش‌ها و طرز فکرهای موقت و مختلف. ما معمولاً روی حالت‌های موقت افراد تأکید نمی‌کنیم، اما وقتی کسی برچسبی دارد، به احتمال زیاد حالت موقت او را به آن برچسب نسبت می‌دهیم، حتی اگر نامرتبط باشد. ما متوجه این موضوع نمی‌شویم اما این یک واکنش ناخودآگاه و خودکار است.

هنگامی که به کسی یک برچسب زده می‌شود، در واقع، مجموعه‌ای از رویدادها ممکن است رخ دهد. همانطور که توضیح داده شد، نزدیکترین افراد به فرد، مانند خانواده یا متخصصان، ممکن است ادراک خود را از طریق آن برچسب فیلتر کنند. آنها ممکن است شروع کنند به اشتباه صفات و رفتارهایی را به شرایط برچسب گذاری شده نسبت دهند و ممکن است بخواهند دیدگاه خود را نسبت به فرد مطابق درک خود از برچسب سازماندهی کنند. آنها همچنین ممکن است شروع به تبدیل برچسب به مهمترین بخش آن شخص کنند. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، دیگران در محیط کودک نیز تمایل دارند همین کار را انجام دهند.

به این مثال دقت کنید:

اولین چیزی که والدین امیر ۱۴ ساله هنگام معرفی پسرشان اعلام می‌کنند این است که او اتیستیک است. آنها می‌دانند که امیر به عنوان “متفاوت” شناخته می‌شود و نگران هستند که دیگران چه فکری کنند. آنها تجربیات زیادی از سوء تفاهم یا قلدری با امیر داشته‌اند، و قصد آنها این است که از آسیب رساندن بیشتر به او توسط دیگران جلوگیری کنند.

آنها متوجه نمی‌شوند که با اول گذاشتن برچسب بر امیر – و عدم ذکر هیچ یک از ویژگی های دیگر او – پسرشان را محدود می‌کنند. اعلام برچسب او از او محافظت نمی‌کند. درعوض، غالباً دید دیگران را تغییر می‌دهد و محدود می‌کند.

والدین امیر با تاکید بر برچسب، به این نکته اشاره می‌کنند که اتیسم مهمترین بخش اوست. آنها احتمالاً قصد انجام این کار را ندارند. امید است که آنها پسرشان را به عنوان یک نوجوان پیچیده، با نقاط قوت و چالش‌های مختلف ببینند، درست مانند هر پسر دیگری که هم سن اوست. برخی از این چالش‌ها – و نقاط قوت – به اتیسم مربوط می‌شوند، اما برخی دیگر اینطور نیستند. آنها با پیشدستی کردن فرصتی برای دیگران برای شناختن امیر از طریق مشاهدات و تعاملات خود با او، هم امیر و هم دیگران را از تجربه کاملتر و غنی‌تر محروم می‌کنند.

 

گردآوری و ترجمه از رسول رحمتی
بازبینی، ویرایش و انتشار از دکتر محمد کیانی

منبع: کتاب Navigating Autism از دبرا مور و تمپل گراندین

 


ماه آگاهی رسانی اتیسم گرامی باد: گذر از بقا به سوی شکوفایی

پوستر ماه آگاهی رسانی اتیسم سال 1402 در مرکز تهران اتیسم

 

روز جهانی اتیسم، در دوم آوریل هر سال، و به دنبال آن ماه آگاهی رسانی اتیسم فرصتی برای افزایش آگاهی و درک جهانی از اختلال طیف اتیسم (ASD) است. این روز به رسمیت شناختن چالش‌ها و نیازهای افراد دارای اتیسم و خانواده هایشان، و تلاشی برای ایجاد دنیایی فراگیر و حمایتی برای افراد دارای اتیسم است.

سازمان ملل متحد طبق سنت هر ساله خود به مناسبت دوم آوریل امسال (۱۴ فروردین ۱۴۰۲) در روز جهانی آگاهی از اتیسم شعار و زمینه جدیدی را برای سال ۲۰۲۴ معرفی کرده است: گذر از بقا به سوی شکوفایی

در شعار امسال بر لزوم توجه بر فراتر از نیازهای اولیه افراد دارای اتیسم و ​​ایجاد شرایطی برای رشد و پیشرفت آنها تأکید دارد. سازمان ملل متحد در شعار امسال بر اهداف زیر تاکید دارد:

  • تغییر نگرش: از نگاه صرفا “درمان” و “مراقبت” به سمت “توانمندسازی” و “شکوفایی”
  • تمرکز بر نقاط قوت: شناسایی و پرورش استعدادها و علایق افراد دارای اتیسم
  • ایجاد فرصت های برابر: فراهم کردن دسترسی به آموزش، اشتغال، و زندگی مستقل
  • حمایت از خانواده ها: ارائه خدمات و منابع لازم به خانواده های افراد دارای اتیسم

 

با هم می‌توانیم دنیایی بسازیم که در آن افراد دارای اتیسم:

  • احساس امنیت و آرامش کنند.
  • به پتانسیل کامل خود برسند.
  • زندگی شاد و رضایت‌بخشی داشته باشند.

 

مرکز تهران اتیسم  همچون سالهای پیشین فعالیت‌های متنوعی را در این ماه به جهت آگاهی رسانی اختلال طیف اتیسم در جامعه ایرانی به اجرا در خواهد آورد.

 

ماه آگاهی رسانی اتیسم گرامی باد. 

 


 

یکپارچگی حسی در اتیسم

در اختلالات طیف اتیسم، همانند سایر اختلالات رشدی، سیستم حسی عملکرد طبیعی ندارد. افرادی که در این طیف قرار می‌گیرند، ممکن است نسبت به محرک‌های محیطی (دیداری، شنیداری، لمسی و…) واکنش حسی ضعیف و یا افراطی از خودشان نشان بدهند. این عملکرد‌ نامناسب سیستم حسی، زمینه را برای تجلی رفتارهایی مانند چرخیدن، تکان دادن و برخی ناهنجاری‌های حرکتی در کودک فراهم می‌کند. در این مطلب در مورد یکپارچگی حسی در اتیسم صحبت خواهیم کرد. با تهران اتیسم همراه باشید.

یکپارچگی حسی از دیدگاه آیرز (۱۹۷۲)، یک فرایند عصب‌شناختی است که در طی آن دریافت‌های حسی که از محیط دریافت شده است، تفسیر و یکپارچه می‌شوند. وظیفه این فرایند انتخاب، مقایسه، تفسیر و تحلیل محرک‌های حسی و یکپارچه نمودن آن‌ها برای سازگاری بیشتر با محیط است. اگر این سیستم دچار مشکل شود، فرد نمی‌تواند به تقاضاها و فرمان‌های محیطی واکنش‌های مناسبی بدهد. فرایند یکپارچه سازی حسی بیان می‌کند که یکپارچگی دریافت‌های حسی، خاستگاه تمامی مهارت‌ها و عملکردهای فرد است و هر گونه اختلال در این فرایند، منجر به اختلال در ارائه مهارت‌های فرد و توانایی سازگاری او با محیط می‌شود. به عبارت دیگر، یادگیری در کودکان بر اساس درکی که از دیده‌ها و شنیده ها ایجاد می‌شود به وجود می‌آید. در نتیجه اگر مشکلات حسی کودک مانع درک صحیح او شوند میان کودک و دانش او از دنیای پیرامونش تضاد و سردرگمی به وجود می‌آید.

کودکان مبتلا به طیف اتیسم، در تنظیم، سازمان‌دهی و یکپارچه کردن دریافت‌ها و اطلاعات حسی دچار مشکل هستند. در پی این مشکلات، کودکان طیف اتیسم در مقابل محرک‌های محیطی، حساسیت بیشتر یا کمتر از حد طبیعی دارند. آنها ممکن است در مقابل محرک‌هایی مثل نور، صدا، لمس و نظیر آن واکنش شدید یا خفیف‌تر از حد طبیعی نشان دهند.

این ویژگی حتی زمانی که آنها را مورد خطاب قرار می‌دهیم نیز ممکن است کاملا مشخص شود، به طوری که کودک یا واکنش افراطی نشان دهد یا وانمود کند که صدا را نشنیده است. به همین دلیل غالباً تصور می‌شود که نمی‌شنوند. در عین حال، ممکن است کودک علاقه غیر عادی به صدای یک ساعت مچی یا حرکت آب در یک بطری نشان دهد. برخی از آن‌ها ممکن است نسبت به محرک‌های دردناک واکنش خفیفی نشان دهند و یا از برخی تحریکات مانند دور خود چرخیدن، تاب خوردن و بالا و پایین پریدن های افراطی لذت خاصی ببرند. صداها، بوها و مزه ها یا تماس با لباس کمی ضخیم ممکن است برای این کودکان آزارنده باشد. برخی صداها مانند صدای شوفاژ، جاروبرقی، زنگ تلفن، حرکت امواج و سروصدای فروشگاه‌های بزرگ نیز ممکن است باعث شود آنها گوش‌هایشان را بگیرند یا قشقرق به راه بیاندازند.

تحقیقات بسیاری نشان داده‌اند که یک کودک مبتلا به اتیسم ممکن است حتی هر دو ویژگی حساسیت بیشتر یا کمتر از حد معمول را نسبت به محرک‌ها داشته باشد. برای مثال ممکن است یک کودک نسبت به برخی محرک‌های دردناک واکنش نشان ندهد اما بر اثر تماس با یک زیرپوش کمی ضخیم قشقرق راه بیندازد. برخی تحقیقات علاقه این کودکان به موسیقی و لذت آنها از تحریکات وستیبولار (چرخیدن بالا و پایین پریدن) آن ها را مرتبط با مسائل حسی می‌دانند.

در مطالب آینده بیشتر به موضوع یکپارچگی حسی در اتیسم خواهیم پرداخت. با تهران اتیسم همراه باشید.

برگرفته شده از کتاب «اتیسم، ارزیابی و درمان» از طلعت رافعی گردآوری از مرضیه رحیمی


بخشی از کتاب «می‌دانی چرا می‌پرم: صدای ذهن یک پسر سیزده‌ساله دارای اتیسم» اثر نواکی هیگاشیدا، پسر جوان دارای اتیسم اهل ژاپن است.

خیلی عصبی میشم وقتی با من مثل بچه‌ها حرف می‌زنید‌!!!

کودکان مبتلا به اتیسم نیز هر روز در حال رشد و تکامل هستند، با این وجود همیشه با ما مثل بچه‌ها رفتار می‌کنند و مثل بچه‌ها حرف می‌زنند! من حدس می‌زنم این به این دلیل است که به نظر می‌رسد ما به اندازه کافی پخته رفتار نمی‌کنیم، هرگاه کسی با من طوری رفتار می‌کند که انگار هنوز یک کودک نوپا هستم، واقعاً مرا بهم می‌ریزد و عصبی می‌شوم. درک می‌کنم که مردم فکر می‌کنند که من زبان کودکان را بهتر می‌فهمم، یا حتی فکر می‌کنند که ترجیح می‌دهم به این شکل با من صحبت شود.

من از شما نمی‌خواهم وقتی با افراد مبتلا به اتیسم صحبت می‌کنید از زبان سخت و دشوار استفاده کنید ولی خواهش می‌کنم با ما با توجه به سن ما و همانطور که هستیم رفتار کنید. هر بار که با من صحبت می‌کنند، احساس بدبختی می‌کنم انگار شانسی برای آینده‌ای روشن به من داده نمی‌شود.

مطلب کوتاهی که خواندید بخشی از کتاب «می‌دانی چرا می‌پرم: صدای ذهن یک پسر سیزده‌ساله دارای اتیسم» اثر نواکی هیگاشیدا، پسر جوان دارای اتیسم اهل ژاپن است. این کتاب به بیش از ۳۰ زبان در دنیا ترجمه شده است و عنوان پرفروش ترین کتاب سال نیویورک تایمز را به دست آورده. این کتاب به ما کمک می‌کند بفهمیم درون ذهن یک فرد دارای اتیسم چه می‌گذرد و پاسخ پرسش‌هایی مثل دلیل سوالات مکرر افراد دارای اتیسم یا بالا و پایین پریدن آن‌ها را توضیح می‌دهد.
در تهران اتیسم بخش‌هایی از ترجمه این کتاب را مطالعه خواهید کرد.

مطلب قبلی از این کتاب: دلیل سوالات مکرر افراد دارای اتیسم چیست؟ نواکی نویسنده دارای اتیسم پاسخ می‌دهد.

ترجمه از رسول رحمتی، ارزیاب مرکز تهران اتیسم


راهکارهایی برای مقابله با فرسودگی در والدین کودکان دارای اتیسم

در یکی از مطالب پیشین بخش مطالب علمی و آموزشی وب‌سایت مرکز تهران اتیسم در مورد فرسودگی در والدین به ویژه در والدین کودکان دارای اتیسم صحبت کردیم و گفتیم: فرسودگی والدگری ناشی از استرس‌های متعدد افراد به عنوان والد یا سرپرست کودکان است و این خستگی یا فرسودگی می‌تواند ذهنی و جسمی باشد. می‌تواند باعث شود برخی از مادران و پدران از ادامه مسیر زندگی به عنوان سرپرست کودک زده شوند. والدینی که فرسودگی والدگری را تجربه می‌کنند ممکن است احساس غم، حمایت نشدن و قطع ارتباط با دیگران را داشته باشند. اگر هنوز آن مطلب را مطالعه نکردید پیشنهاد می‌کنیم قبل از آغاز مطالعه راهکارهایی برای مقابله با فرسودگی، مطلب فرسودگی در والدین کودکان دارای اتیسم را مطالعه کنید.

در این مطلب راهکارهایی را برای مقابله با فرسودگی در والدین ارائه خواهیم داد.

کمک بخواهید

ممکن است سخت باشد که بپذیرید برای انجام همه چیز به کمک نیاز دارید. اما این درخواست کمک، شما را به پدر و مادری ضعیف تبدیل نمی‌کند.
به این فکر کنید که می‌توانید با چه کسی برای کمک صحبت کنید. شاید شریک زندگیتان، اعضای خانواده یا دوستان گزینه‌های مناسبی باشند. همچنین به انواع خاصی از کمکها فکر کنید که می‌توانند تفاوت ایجاد کنند. شاید آن‌ها بتوانند در امور منزل کمک کنند، فرزندانتان را به مدرسه ببرند یا برگردانند، در انجام تکالیف به فرزندانتان کمک کنند، یا بچه‌ها را برای مدتی نگه دارند تا شما فرصتی برای تنها بودن داشته باشید.


نیازهای خود را اولویت بندی کنید

والدین اغلب برای اینکه نیازهای فرزندانشان را بالاتر از نیازهای خودشان قرار می‌دهند، پاداش می‌گیرند. اما نیازهای شما نیز مهم است. مراقبت از خود منجر به این می‌شود که والدینی شادتر و مراقبتر باشید. گرفتن پرستار بچه یا کمی زودتر بیدار شدن و انجام فعالیتهای شخصی و لذت بخش می‌تواند کمک کننده باشد. نکته اصلی این است که وقتی نیازهای شما برآورده شد، می‌توانید بهترین مراقب ممکن برای فرزندان خود باشید.


برای سلامت جسمانی خود وقت بگذارید

مراقبت از خود از نظر جسمی مهم است. سعی کنید به اندازه کافی بخوابید، فعال بمانید و خوب غذا بخورید. اگر این نیازها برآورده نشود، داشتن انرژی در طول روز دشوار می‌شود. و وقتی از نظر فیزیکی احساس بهتری داشته باشید، از نظر روحی نیز احساس بهتری خواهید داشت.

ایجاد تغییرات کوچک یک راه عالی برای شروع است. شاید بتوانید ۱۵ یا ۳۰ دقیقه زودتر به رختخواب بروید، برای قدم زدن بیرون بروید، یا از میان وعده‌های سالم تری استفاده کنید. اما اگر هنوز از نظر جسمی احساس خوبی ندارید یا مشکلات خواب شما همچنان ادامه دارد، بهتر است با مراجع مراقبت‌های بهداشتی تماس حاصل فرمایید.

با کسی صحبت کنید

افرادی که فرسودگی را تجربه می‌کنند باید با یک فرد حمایت کننده صحبت کنند. این فرد ممکن است یک دوست، شریک زندگی، یکی از اعضای خانواده یا والدین یا مراقب دیگری باشد. همچنین ممکن است صحبت با یک درمانگر با تجربه کمک کننده باشد. وقتی مسائل را به اشتراک می‌گذارید کمتر احساس تنهایی می‌کنید و درمانگر یا یکی از عزیزانتان ممکن است ایده‌های عملی برای دستیابی به احساس بهتر داشته باشد.


دیدگاه متفاوتی اتخاذ کنید

اگر از نقش والدینی خود احساس خستگی می‌کنید، دیدگاه خود را مجددا بررسی کنید. به دنبال فرصت‌هایی برای رشد یا بخش‌هایی از زندگی‌تان باشید که بخاطر آن‌ها سپاسگزار هستید. ممکن است به جای تهدیدی که شما را به عنوان یک قربانی ناتوان نشان می‌دهد، مشکل را به عنوان یک چالش -چیزی که می‌توانید بر آن غلبه کنید- در نظر بگیرید.


مهارت های فرزندپروری خود را ارتقا دهید

ارتقا مهارت‌های فرزندپروری می‌تواند به والدین احساس کارآمدی در کاهش استرس‌های مرتبط با والدگری بدهد و در نتیجه احساس فرسودگی را کاهش دهد. به عقیده روسکام در حالی که خواندن کتاب‌هایی در مورد فرزندپروری می‌تواند احساس شکست و شرم را برای بسیاری افزایش دهد، منابع دیگر می‌توانند با ارائه مهارت‌های هدفمند، اعتماد به نفس مورد نیاز را در فرزندپروری ایجاد کنند. استفاده از کارگاه‌ها و همایش‌ها، استفاده از منابع بهداشت روان و فرزندپروری که مرکز خدماتی فرزندتان ارائه می‌کند، یا پیدا کردن درمانگری که از برنامه‌های آموزش رفتاری مبتنی بر شواهد علمی استفاده می‌کند، می تواند کمک کننده باشد.


گفتن “باید” را متوقف کنید

تحقیقات نشان می‌دهد والدینی که کمال‌گرا هستند و کسانی که فشار زیادی به خود می‌آورند، میزان فرسودگی والدگری بالاتری را تجربه می‌کنند. یافتن راه‌های عملی برای کاهش این فشار می‌تواند خطر فرسودگی را کاهش دهد.
معمولاً توصیه می‌شود از عبارت «باید» اجتناب کنید، که به عقیده متخصصان باعث شرمساری می‌شود. سعی کنید عبارت «باید» را با «خوب می‌شود اگر انرژی بیشتری برای بازی با بچه هایم بگذارم» جایگزین کنید.

از زمان‌های استراحت کوتاه استفاده کنید

خودمراقبتی یکی از اجزای حیاتی برای رهایی از هر نوع استرس است، اما این لزوماً به این معنا نیست که حتما زمان زیادی را از کودک خود فاصله بگیرید تا بهبودی حاصل شود. اما حتی استراحت‌های کوتاه هم می‌تواند کمک‌کننده باشد، مثلاً ماندن در حمام به مدت ۵ دقیقه برای نفس عمیق کشیدن یا نشستن در ماشین برای مدیتیشن پس از خرید مواد غذایی می‌تواند انعطاف‌پذیری را در فرزندپروری افزایش دهد. برنت زیگلر گفت: “به جای یک تعطیلات آخر هفته کامل یا حتی یک ساعت، بر یافتن فرصت‌هایی برای آرامش و لذت از راه‌هایی که برای شما قابل کنترل است، تمرکز کنید.”

گردآوری و ترجمه از زهرا نادری، ارزیاب مرکز تهران اتیسم


تصاویر برگزاری موفق هفتمین دوره پیشرفته مربی درمانگر اتیسم با روش تحلیل رفتار کاربردی ABA

هفتمین دوره پیشرفته مربی درمانگر اتیسم با روش تحلیل رفتاری کاربردی (ABA) در روزهای ۱۰ و ۱۱ اسفند و در فضای برفی دانشگاه شهید بهشتی برگزار شد.

در ادامه تعدادی از تصاویر این دوره را مشاهده می‌کنید.

همچنین اگر علاقه‌مند به شرکت در دوره بعدی این کارگاه هستید به صفحه کارگاه‌ها و دوره‌ها مراجعه کنید.