مادران و پدران کودکان دارای اتیسم زمانی که کودکشان تشخیص اتیسم می‌گیرد دچار استرس فراوانی می‌شوند. هرچند در نگاه اول به نظر می‌رسد که مادران نسبت به پدران استرس بیشتری را تجربه می‌کنند اما نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که پدر و مادر کودک دارای اتیسم هر یک به شکلی در حال تجربه این چالش‌ها هستند. در ادامه با تهران اتیسم همراه باشید تا نتایج برخی از تحقیقات را درباره استرس در مادران و پدران کودکان دارای اتیسم مرور کنیم.
یافته‌های متفاوتی در نتایج تحقیقات مربوط به بررسی سطح استرس مادران در مقایسه با پدران کودکان دارای اتیسم وجود دارد. برخی از مطالعات نشان می‌دهد که هر دو والدین سطوح مشابهی از استرس را تجربه می‌کنند در حالی که برخی دیگر نشان می‌دهند که مادران از سطوح بالاتر استرس نسبت به پدران رنج می‌برند.
هاستینگز و همکاران (۲۰۰۵) با والدین ۴۸ کودک دارای اتیسم در مورد سطح استرس و سلامت روان خود و همچنین ویژگی‌های فرزندشان مصاحبه کرد. تجزیه و تحلیل سیستماتیک نشان داد که مادران در مقایسه با پدران سطوح بالاتر افسردگی و همچنین امید مثبت بیشتری را گزارش کردند. در مطالعه‌ای دیگر ریوارد و همکاران (۲۰۱۴) دریافتند که پدران دختران دارای اتیسم سطوح بالاتری از استرس را نسبت به پدران پسر گزارش کردند.
بیکر اریکزن استرس را به دو دسته طبقه‌بندی می‌کند. دسته اول استرس مربوط به والدین و دسته دوم استرس مربوط به کودک. در این دیدگاه استرس مربوط به والدین می‌تواند توسط عوامل خانوادگی تشدید شود. بیکر اریکزن در ادامه تخقیقات خود نشان می‌دهد که چگونه مشارکت در یک کلاس درس فراگیر ممکن است بر استرس والدین تأثیر بگذارد. نتایج تحقیق اریکزن نشان می‌دهد که مادر با مشارکت در کلاس درس کودک استرسش کاهش می‌یابد. او این نتیجه را در پدران مشاهده نمی‌کند.
در پژوهشی دیگر بورل و همکاران (۲۰۱۷) با هشت پدر در مورد موضوعاتی از جمله تشخیص، پذیرش، اندوه، استرس و دسترسی به خدمات مصاحبه کردند. نتایج نشان داد که پدران دریافت تشخیص اتیسم را با از دست دادن یک کودکِ در حال رشد برابر می‌دانند. در این پژوهش پدران همچنین بر استقلال بلندمدت فرزندشان تاکید زیادی داشتند و گزارش دادند که معتقدند این یکی از مسئولیت‌های حیاتی آنها به عنوان والدین است.
ادراک از دست دادن برای بسیاری از پدران منجر به پیش رفتن در مراحل غم و اندوه می‌شود. بنابراین باید فرصت‌هایی را برای پدران فراهم کرد تا در مورد نگرانی‌ها و ناامیدی خود صحبت کنند تا پذیرش برای آنها ساده‌تر شود. همچنین تمرکز بر تعامل با پدران به طوری که آنها بتوانند آزادانه نگرانی‌ها، ناامیدی‌ها و اهداف فرزندشان را بیان کنند، ممکن است منجر به پذیرش بهتر تشخیص اتیسم فرزندشان شود، امید به آینده فرزندشان در آنها بیشتر شود و استرس کلی آنها کمتر شود.
در پژوهشی که گری در سال ۲۰۰۳ انجام داده است این موضوع مشخص شد که سطوح استرس پدران به طور مداوم تحت تأثیر سطح استرسی است که همسرانشان دارند. استرس‌های مالی، مسائل زناشویی، افسردگی، اضطراب و انزوا، از جمله عوامل بالقوه دیگری هستند که بر استرس مادر و پدر کودک دارای اتیسم تأثیر می‌گذارد.
در نهایت به این موضوع اشاره کنیم که اگر شما به عنوان مادر یا پدر کودک دارای اتیسم در حال تجربه استرس و فشار زیادی در زندگی هستید بدانید که تنها نیستید! در مطالعه رابینز و همکاران نشان داده شده است که والدین کودکان مبتلا به اتیسم سطوح بالاتری از استرس را نسبت به والدین کودکان دارای سایر اختلالات و همچنین کودکان در حال رشد عادی تجربه می‌کنند.
متخصصان ما در مرکز تهران اتیسم همراه شما هستند.
گردآوری و ترجمه رسول رحمتی
بازبینی و ویرایش دکتر محمد کیانی