خواندنی‌ها

تاخیر در رشد حرکتی و محدودیت فعالیت بدنی با پیامدهای سلامتی، مانند چاقی و بیماری‌های قلبی عروقی برای کودکان و بزرگسالان مرتبط است. رشد حرکتی و فعالیت بدنی نیز در هم تنیده هستند. بهبود مهارت‌های رشد حرکتی برای کودکان دارای اتیسم می‌تواند به آن‌ها کمک کند که راه‌های بیشتری برای تحرک در طول روز بیاموزند و در نتیجه فعالیت بدنی آن‌ها افزایش بیابد. با تهران اتیسم همراه باشید.

وقتی که به کودک دارای اتیسم نحوه پرتاب و گرفتن آموزش داده شود او این مهارت‌ها را در طول تعطیلات، در زمین بازی یا در کلاس ورزش امتحان می‌کند. انواع فعالیت‌های بدنی به سطح خاصی از مهارت‌های رشد حرکتی نیاز دارند. بنابراین، کودکان باید هنگام دویدن در زمین بازی مهارت‌های تعادل خوبی داشته باشند و باید بتوانند برای بازی با توپ، توپ را بگیرند یا پرتاب کنند. علاوه بر این مولفه‌های اجتماعی نیز در این نوع فعالیت‌های بدنی وجود دارد.

محققان به مزایای متعددی که در نتیجه فعالیت بدنی فراهم می‌شود اشاره می‌کنند، از جمله اثرات مثبت آن در مدرسه، کلاس درس، رفتار و عملکرد تحصیلی است. تمرکز همزمان بر روی فعالیت بدنی و حرکات حرکتی پیچیده فواید متعددی بر مغز و در نهایت بر رفتارهای قابل مشاهده مانند یادگیری، توجه و بهبود خلق و خو دارد.

ورزش به عنوان “شکلی از فعالیت بدنی که برنامه ریزی شده، ساختاریافته، تکراری و با هدف بهبود سلامت یا تناسب اندام انجام می‌شود” تعریف می‌شود. بنابراین، هر حرکتی که در طول یک برنامه مداخله در جهت حمایت از رشد حرکتی و افزایش فعالیت تشویق شود، به عنوان فعالیت بدنی تعریف می‌شود. برخی از فعالیت‌ها نیز به عنوان ورزش تعریف می‌شوند و معمولا محدوده مشخصی برای ضربان قلب دارند تا فعالیت ورزشی به حساب بیایند.

تغییرات مثبت تنها به موارد ذکر شده ختم نمی‌شود. مربیانی که با کودکان اتیسم کار می‌کنند به طور مداوم تغییرات مثبت حاصل از فعالیت ورزشی را در زمینه‌ای که معمولا به عنوان “مهارت‌های پیش نیاز” نامیده می‌شود، گزارش کرده‌اند. مهارت‌های پیش نیاز شامل فعالیت‌هایی مانند انتظار برای نوبت، پیروی از دستورالعمل‌ها، تقلید، توجه و مشارکت از این دسته است.

پژوهش‌ها نشان داده که دانش آموزان تنها پس از ۱۰ دقیقه ورزش عملکرد بهتری در کلاس نشان می‌دهند. ورزش توجه به وظایف را افزایش می‌دهد و در نتیجه تعامل و یادگیری را نیز افزایش می‌دهد.

برخی از مطالعات همچنین خاطرنشان می‌کند که ورزش نه تنها ممکن است توجه را افزایش دهد، بلکه توانایی مغز را برای پردازش و ذخیره‌سازی دانش یا مهارت‌های تازه کسب افزایش می‌دهد. وینتر و همکارانش دریافتند که معمولا یادگیری در بزرگسالان پس از ورزش شدید (مانند دوی سرعت) افزایش می‌یابد در حالی که در انواع دیگر ورزش (مثلا دویدن با سرعت متوسط یا کم) این تغییر مشاهده نمی‌شود.

اگرچه اکثر مطالعاتی که به بررسی اثرات ورزش بر مغز می‌پردازد، حیوانات و بزرگسالان را مورد مطالعه قرار داده، اما نتایج قابل توجه است. تحقیقات نشان داده است که افزایش فعالیت بدنی می‌تواند اثرات مثبتی در رابطه با سلامت قلبی عروقی، سلامت اسکلتی عضلانی، یادگیری، کاهش علائم اختلال وسواس فکری-جبری (OCD) و کاهش استرس، اضطراب و افسردگی نشان دهد.

میزان شیوع اضافه وزن برای بزرگسالان و کودکان در حال افزایش است و برای افراد دارای اتیسم نیز بیشتر است. میزان شیوع برای کودکان دارای اتیسم ۳۰ درصد است و در افراد دارای رشد عادی نیز اضافه وزن ۲۴ درصد گزارش می‌شود. کودکان دارای اتیسم ممکن است حتی نرخ چاقی بالاتری نسبت به کودکان با سایر ناتوانی‌های رشدی، مانند ناتوانی‌های یادگیری یا ADHD داشته باشند.

چاقی با نگرانی‌های درازمدت سلامتی مانند دیابت، افزایش خطر قلبی عروقی و افسردگی مرتبط است. می‌دانیم که کودکان زمانی اضافه وزن پیدا می‌کنند که کالری بیشتری نسبت به کالری که در طول روز می سوزانند مصرف کنند. بنابراین، کمک موثر به این مهم افزایش فعالیت بدنی است.

کودکان دارای اتیسم نسبت به همسالان خود در طول روز فعالیت کمتری دارند. پژوهشگران عوامل آن را دلایلی همچون اجتناب کودکان از فعالیت‌ها یا بازی‌هایی که ورودی حسی شدید را فراهم می‌کند، تاخیر در رشد حرکتی، علایق محدود، پایبندی به برنامه‌های غیرقابل انعطاف، ترجیح فعالیت‌های قابل پیش‌بینی و ساختاریافته و… می‌دانند.

یکی از کلیدهای افزایش سطح فعالیت بدنی کمک به کودکان برای یادگیری مهارت‌های حرکتی اساسی است که شامل فعالیت هایی مانند شوت زدن، پرتاب کردن، حفظ تعادل، دویدن و پریدن است.

در مرکز تهران اتیسم با توجه به اهمیت فعالیت‌های بدنی، مجموعه کلاس‌ها و دوره‌های متنوعی برای کودکان اتیسم فراهم شده است. برای آشنایی با آن‌ها می‌توانید به این صفحه نگاهی بیاندازید.

گردآوری و ترجمه رسوی رحمتی

بازبینی و ویرایش دکتر محمد کیانی

منبع: +

کودکان با اختلالات رشدی مانند اختلال طیف اتیسم (ASD) و فلج مغزی (CP) با چالش‌های مختلفی روبرو هستند که بر حس عمقی، احساسات و واکنش‌های اجتماعی آنها تاثیر می‌گذارد. پژوهشی جدید توسط محققان دانشگاه جزایر بالئاری در اسپانیا به بررسی این تفاوت‌ها پرداخته است. با تهران اتیسم همراه باشید تا نتایج این پژوهش را مرور کنیم.

حس عمقی به توانایی بدن برای درک موقعیت و حرکت اعضا بدون نیاز به دیدن آنها گفته می‌شود. این حس نقش مهمی در هماهنگی حرکتی و تعاملات روزمره ما دارد. تئوری‌های اخیر پژوهش‌های علمی، حس عمقی را عاملی ضروری برای توسعه فرآیندهای اجتماعی-عاطفی می‌داند. به عنوان مثال، حس عمقی با پردازش و تنظیم حالات جسمانی مرتبط با احساسات مرتبط است.

مطالعات نشان می‌دهد که حس عمقی با تنظیم عاطفی در بزرگسالان مرتبط است. به طور خاص، ادراک سیگنال‌های بدنی به عنوان تسهیل‌کننده استفاده از استراتژی‌های تنظیم احساسات و رفتار منعطف‌تر در بافت اجتماعی مورد توجه قرار می‌گیرد. درک وضعیت بدن، مهارت حرکتی و وضعیت اندام به عنوان عوامل مهم برای تنظیم حالات روانی در افراد دارای اهمیت است.

پژوهش‌ها نشان می‌دهد که حس عمقی بهم ریخته در اختلالات عصبی رشدی مانند اتیسم ممکن است تنظیم تحریف شده‌ای از حالات جسمانی دخیل در ساخت فرآیندهای عاطفی ایجاد کند و باعث نقص در سازگاری عاطفی با محیط شود. اختلالات رشدی عصبی اطفال مانند اختلال طیف اتیسم و فلج مغزی شرایط مختلفی هستند و در عین حال هر دو با کمبودها و چالش‌هایی در پردازش حسی و تنظیم احساسات مواجه‌اند.

این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین حس عمقی و عملکرد عاطفی-اجتماعی در کودکان انجام شد. برای این منظور ۴۲ کودک دارای اتیسم، ۳۴ کودک فلج مغزی و ۵۰ کودک دارای رشد عادی در این مطالعه شرکت داشتند.

نتایج پژوهش

نتایج پژوهش نشان داد که کودکان دارای اتیسم و فلج مغزی در مقایسه با کودکان با شرایط رشد طبیعی دارای نقص‌هایی در حس عمقی هستند. این نقص‌ها ممکن است بر توانایی‌های حرکتی و تعاملات اجتماعی آنها تاثیر بگذارد. به عنوان مثال کودکان با فلج مغزی مشکلات بیشتری در حس کردن موقعیت اندام‌های خود داشتند که این موضوع بر توانایی‌های حرکتی و تعادلی آنها اثرگذار بود.

کودکان دارای اتیسم از سوی دیگر تمایل به نشان دادن واکنش‌های احساسی کمتری نسبت به دیگر گروه‌ها داشتند. این کودکان در ابراز و درک احساسات دیگران مشکل داشتند که این موضوع بر روابط اجتماعی آنها تاثیر منفی می‌گذارد. در مقابل، کودکان با فلح مغزی واکنش‌های احساسی مشابهی با کودکان دارای رشد طبیعی نشان دادند ولی ممکن است در بیان این واکنش‌ها به دلیل محدودیت‌های فیزیکی مشکل داشته باشند.

واکنش‌های اجتماعی کودکان دارای اتیسم و فلج مغزی نسبت به کودکان با شرایط رشد طبیعی متفاوت بود.
کودکان دارای اتیسم معمولا تمایل به تعاملات اجتماعی محدودتر داشتند و در برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی دچار مشکل بودند. کودکان دارای فلج مغزی نیز به دلیل محدودیت‌های حرکتی ممکن است نتوانند به خوبی با دیگران تعامل کنند، اما از نظر تمایل به اجتماعی بودن و تلاش برای برقراری ارتباط، نزدیک به کودکان دارای رشد طبیعی بودند.

این مطالعه نشان می‌دهد که درک تفاوت‌ها در حس عمقی، احساسات و واکنش‌های اجتماعی می‌تواند به توسعه راهکارهای جدید برای بهبود کیفیت زندگی کودکان با اختلالات رشدی کمک کند. یافته‌های این پژوهش اهمیت بررسی جامع و چندبعدی این مسائل را برجسته می‌سازد و نیاز به تحقیقات بیشتری در این زمینه وجود دارد.

پیشنهاداتی برای بهبود شرایط

برنامه‌های توانبخشی: تمرکز بر تقویت حس عمقی و بهبود واکنش‌های احساسی و اجتماعی کودکان دارای اهمیت اساسی است. بنابراین تمرکز و توجه بر روی بهبود حس عمقی می‌تواند در اولویت قرار گیرد.
آموزش والدین و مربیان: والدین و مربیان باید آموزش‌های مناسبی دریافت کنند تا نیازهای کودکان را بهتر درک کنند و محیط‌های حمایتی ایجاد کنند.

در مرکز تهران اتیسم برنامه‌های متنوعی برای بهبود و توانبخشی حس عمقی در کودکان دارای اتیسم ارائه می‌شود. این برنامه‌ها بصورت خدمات پایه مرکز تهران اتیسم و همچنین بصورت دوره‌ها و کارگاه‌های فصلی در مرکز تهران اتیسم ارائه می‌شود.

گردآوری و ترجمه: رسول رحمتی

بازبینی و ویرایش: دکتر محمد کیانی

دلیل بال بال زدن در اتیسم؟ شاید شما به عنوان یکی از والدین کودک دارای اتیسم یا یک فرد آشنا به کودکان اتیسم از کودک یا بزرگسال دارای اتیسم این سوال را داشته باشید که چرا کودکان دارای اتیسم بال بال می‌زنند؟ با تهران اتیسم همراه باشید تا دلیل آن را از زبان یک نوجوان دارای اتیسم بشنویم.

نواکی هیگاشیدا، که یک پسر جوان دارای اتیسم اهل ژاپن و البته نویسنده بسیار موفقی است، به همین پرسش پاسخ داده است. با تهران اتیسم همراه باشید.

نواکی هیگاشیدا می‌گوید:

تاحالا به این فکر کردید که وقتی دست‌هایم را کف می‌زنم بالا و پایین می‌پرم، چه احساسی دارم؟ شرط می‌بندم به نظرتان می‌آید که من واقعا چیزی فراتر از شادی شیدایی در سراسر صورتم احساس نمی‌کنم.

اما وقتی در حال پریدن هستم، انگار احساسات من به سمت آسمان پرواز می‌کند. واقعا اصرار من برای بلعیده شدن توسط آسمان کافی است که دلم را به لرزه درآورد. وقتی در حال پریدن هستم، می‌توانم قسمت‌های بدنم را نیز به خوبی حس کنم – پاهای بسته و دست‌هایم که کف می‌زنند – و این باعث می‌شود احساس خیلی خوبی داشته باشم.

بنابراین این یکی از دلایلی است که من می‌پرم و اخیرا متوجه دلیل دیگری شده‌ام. افراد دارای اتیسم از نظر جسمی به احساس شادی و غم واکنش نشان می‌دهند. بنابراین وقتی اتفاقی می‌افتد که از نظر عاطفی روی من تاثیر می‌گذارد، بدنم مثل صاعقه می‌گیرد. “گرفتن” به این معنی نیست که ماهیچه‌های من به معنای واقعی کلمه سفت و بی حرکت می‌شوند – بلکه به این معنی است که من آزاد نیستم آنطور که می‌خواهم حرکت کنم. بنابراین با بالا و پایین پریدن، گویی طناب‌هایی را که بدنم را بسته است، تکان می‌دهم. وقتی می‌پرم، احساس سبکی بیشتری می‌کنم، و فکر می‌کنم دلیل کشیده شدن بدنم به سمت آسمان این است که این حرکت باعث می‌شود که بخواهم به پرنده تبدیل شوم و به یک مکان دور پرواز کنم.

اما با محدودیت خودمان و اطرافیانمان، تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که بال بزنیم و در قفس بپریم. آه، اگر فقط می‌توانستم بال بزنم و اوج بگیرم، به آن سوی آبی بزرگ، بر فراز تپه‌ها و دورتر…!

مطلبی که خواندید بخشی از کتاب «می‌دانی چرا می‌پرم: صدای ذهن یک پسر سیزده‌ساله دارای اتیسم» اثر نواکی هیگاشیدا، پسر جوان دارای اتیسم اهل ژاپن است. این کتاب به بیش از ۳۰ زبان در دنیا ترجمه شده است و عنوان پرفروش ترین کتاب سال نیویورک تایمز را به دست آورده. این کتاب به ما کمک می‌کند بفهمیم درون ذهن یک فرد دارای اتیسم چه می‌گذرد و پاسخ پرسش‌هایی مثل دلیل سوالات مکرر افراد دارای اتیسم یا بالا و پایین پریدن آن‌ها را توضیح می‌دهد.

گردآوری و ترجمه: رسول رحمتی

بازبینی و ویرایش دکتر محمد کیانی

مطالب پیشنهادی از این کتاب

• دلیل سوالات مکرر افراد دارای اتیسم چیست؟ نواکی نویسنده دارای اتیسم پاسخ می‌دهد
• خیلی عصبی میشم وقتی با من مثل بچه‌ها حرف می‌زنید‌!!!
• چرا سراشتباهات کوچک سر و صدای زیادی به پا می‌کنم؟ (چرا قشقرق می‌کنم؟!)

شاید تاکنون از دیگران شنیده یا جایی خوانده باشید که تماشای زیاد تلویزیون یا سایر وسایل دیجیتال در کودکان باعث اتیسم می‌شود! در این مطلب درباره همین موضوع صحبت خواهیم کرد و نکات ظریفی که در این باره وجود دارند را مرور می‌کنیم تا موضوع روشن شود. با تهران اتیسم همراه باشید.

این سوال قدیمی که آیا ژن‌ها یا محیط، سرنوشت ما را تعیین می‌کنند، در حال کمرنگ شدن است، دیگر می‌دانیم که هر دو نقش مهمی دارند. ژن‌ها یک طرح اولیه را ارائه می‌دهند، اما محیط نحوه بیان آن طرح را شکل می‌دهد. این امر به ویژه در مورد رشد مغز که تحت تأثیر تجربیات و تعاملات در طول زندگی است، صادق است. اما چقدر از فرآیند و طبیعت رشد مغز آگاه هستیم؟ به نظر می‌رسد نیاز به تحقیقات زیست‌شناسی عصب تحولی بیشتری است، تا به ما درک بهتری از رشد شناختی بدهد. پاسخ‌ این سوالات برای درک منشأ فکر و شناخت انسان نیز مهم است.

رشد مغز و وسایل دیجیتال: دلیلی برای نگرانی وجود دارد؟

امروزه شاهد تغییرات چشمگیری در نحوه گذران اوقات فراغت خردسالان هستیم. در گذشته، بیشتر وقت کودکان به بازی‌های با فعالیت بدنی بالا، معاشرت با دوستان و خانواده و گذراندن وقت در فضای باز اختصاص می‌یافت. اما امروزه ساعات زیادی از زمان بیداری کودکان صرف تماشای تلویزیون، بازی با گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها می‌شود.

در سال ۱۹۷۰ کودکان از ۴ سالگی شروع به تماشای منظم تلویزیون می‌کردند اما در حال حاضر آمارها نشان می‌دهد که یک کودک از ۴ ماهگی در معرض تماشای تلویزیون قرار می‌گیرد و و به مرور ۳۰ تا ۴۰ درصد از زمان بیداری جلوی صفحه نمایش می‌گذرد.

بیشتر این تغییرات همراه با ساخت برنامه‌هایی بوده که برای نوزادان و کودکان زیر سه سال طراحی می‌شدند و تصور می‌شد برنامه‌های مناسبی برای این رده سنی هستند. اما این تصور اشتباه بود! در ادامه می‌خوانید چرا.

اولین بار در پژوهش‌های هب در سال ۱۹۴۷ مشخص شد که غنی سازی محیط زندگی موش‌ها، عملکردهای حافظه آنها را بهتر می‌کند. نتیجه گیری اولیه این بود که غنی سازی محیط زندگی کودکان با اشیاء و فیلم‌های محرک به رشد مغز آن‌ها نیز کمک می‌کند. این امر منجر به رونق محصولات آموزشی برای نوزادان شد. با این حال، در طراحی و توسعه این محصولات، به شواهد علمی کافی مبنی بر اثربخشی آنها توجه نشده بود. علاوه بر آن، سرعت تحریک در ویدئوها و برنامه‌های آموزشی بسیار سریع‌تر از سرعت تحریک در محیط واقعی است. این امر می‌تواند منجر به وابستگی به محرک‌های مصنوعی و کاهش توانایی توجه به دنیای واقعی در کودکان شود.

قرار گرفتن بیش از حد در معرض دستگاه‌های دیجیتال ممکن است منجر به موارد زیر شود:

• مشکلات توجه: تغییر سریع تصاویر در ویدئوها ممکن است تمرکز کودکان را بر روی تجربیات آهسته‌تر دنیای واقعی دشوارتر کند.
• مسائل مربوط به تعامل اجتماعی: استفاده بیش از حد از وسایل دیجیتال می‌تواند فرصت‌ها را برای تعاملات مهم چهره به چهره محدود کند و مانع رشد اجتماعی و عاطفی شود.
• تغییرات مغزی: مطالعات حاکی از تغییرات بالقوه عصب-شیمیایی و آناتومیکی در مغز کودکان به دلیل تماشای بیش از حد صفحه نمایش وسایل دیجیتال هستند.

نیاز به تحقیقات بیشتر برای درک عواقب طولانی مدت استفاده از وسایل دیجیتال بر سلامت و رشد کودکان وجود دارد. با توجه به نگرانی‌های موجود در خصوص تأثیر تحریک حسی بیش از حد بر مغز کودکان، انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه ضروری است. این تحقیقات باید به بررسی دقیق‌تر مکانیسم‌های تغییرات مغزی ناشی از تحریک حسی بیش از حد و پیامدهای بلندمدت آن بر سلامت و عملکرد کودکان بپردازند.

استفاده‌ بیش از حد از وسایل دیجیتال، زمان و فرصتی که کودکان برای برقراری ارتباط چهره به چهره با افراد دیگر، به خصوص والدین خود دارند را به شدت کاهش می‌دهد. این امر، کیفیت و کمیت تعاملات آنها با دیگران را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در نتیجه، روند یادگیری و درک احساسات، حالات چهره و زبان بدن را با اختلال مواجه می‌کند.

دایه گری دیجیتال و اتیسم

پروفسور حمیدرضا پوراعتماد در ادبیات علمی، پدیده‌ای را که در آن وسایل دیجیتال جایگزین تعاملات فعال کودک با محیط و روابط انسانی می‌شوند، “دایه‌گری دیجیتال” نامیده است. این پدیده زمانی رخ می‌دهد که مراقبت از کودک با کیفیت پایین و روابط اجتماعی محدود انجام می‌شود و کودک در ساعات زیادی از روز (بیش از نیمی از ساعات بیداری) در معرض صفحه نمایش تلویزیون، گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها قرار می‌گیرد.

پیامدهای منفی دایه‌گری دیجیتال

در دوره‌ی حساس رشد مغز، کودکان برای یادگیری مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی به تعاملات و محرک‌های اجتماعی نیاز دارند. محرومیت از این تعاملات در اثر دایه‌گری دیجیتال می‌تواند پیامدهای منفی متعددی به همراه داشته باشد، از جمله:

• تغییر در معماری شبکه‌های عصبی: مطالعات نشان داده‌اند که محرومیت از تعاملات اجتماعی در دوران کودکی می‌تواند بر معماری شبکه‌های عصبی مغز تأثیر بگذارد و منجر به تشکیل شبکه‌های عصبی غیر اجتماعی شود.
• ظهور علائم اتیسم: برخی از مطالعات شواهدی را ارائه می‌کنند که نشان می‌دهد دایه‌گری دیجیتال می‌تواند با ظهور علائم شبیه به اتیسم در کودکان خردسال مرتبط باشد. این پدیده به عنوان “سندرم اتیسم پس از دایه‌گری دیجیتال” (PDNAS) شناخته می‌شود.
• اختلالات دیگر: دایه‌گری دیجیتال می‌تواند منجر به بروز مشکلات دیگری مانند تأخیر در رشد زبان، مشکلات رفتاری، اضطراب و افسردگی در کودکان شود

در پایان در پاسخ به سوال “آیا تماشای زیاد تلویزیون یا سایر وسایل دیجیتال در کودکان باعث اتیسم می‌شود؟” باید گفت که هرچند تماشای زیاد وسایل دیجیتال نمی‌تواند منجر به اتیسم شود، اما از آنجایی که در سال‌های ابتدایی رشد، مغز در حال تکامل است و شبکه‌های مغزی در حال شکل گیری هستند، استفاده زیاد از وسایل دیجیتال در این سن منجر به ایجاد اختلالات گسترده‌ای در رشد و نمو کودک از نظر مهارت‌های اجتماعی خواهد شد و کودک ممکن است با علایمی شبیه به اختلال اتیسم همراه با  تأخیر در رشد زبان، مشکلات رفتاری، اضطراب و افسردگی رو به رو شود. از طرف دیگر تماشا و تعامل زیاد با وسایل دیجیتال در کودکانی که دارای اتیسم هستند تاثیرات منفی بسیار بیشتری خواهد گذاشت زیرا بیش از پیش آن‌ها را از فرصت‌های تعاملات اجتماعی محروم می‌کند و سال‌های طلایی رشد از دست می‌روند.

نویسنده: موژان پارسا

بازبینی و ویرایش: دکتر محمد کیانی

منابع: 

• https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/ejn.15837
• sciencedirect.com/science/article/pii/S0006322315005430
• karger.com/fpl/article-abstract/73/3/233/148942
• frontiersin.org/journals/psychiatry/articles/10.3389/fpsyt.2021.619994
• researchgate.net/publication/322315279_Digital_Nanning_and_autism_spectrum_disorderncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9693544/