درک چهره و رشد شناختی اجتماعی در اوتیسم اولیه: یک مطالعه طولی آینده نگر از سن 3 ماهگی تا 7 سالگی نتایج این مطالعه در تهران اتیسم

آیا تشخیص اتیسم قبل از ۲ سالگی ممکن است؟

اتیسم به عنوان یکی از پیچیده‌ترین اختلالات عصبی-رشدی، تاثیرات عمیقی بر توانایی‌های اجتماعی و ارتباطی افراد می‌گذارد. یکی از جنبه‌های مهم این اختلال، مشکلات مرتبط با درک چهره و تعاملات اجتماعی است. مطالعه‌ای که به تازگی انجام شده، به بررسی نحوه رشد این توانایی‌ها در کودکان دارای اتیسم از ۳ ماهگی تا ۷ سالگی پرداخته است. با تهران اتیسم همراه باشید تا ببینیم آیا تشخیص اتیسم قبل از ۲ سالگی ممکن است!؟

هدف مطالعه

این پژوهش طولانی‌مدت به بررسی چگونگی رشد توانایی‌های درک چهره و شناخت اجتماعی در کودکان مبتلا به اوتیسم در طول ۷ سال اول زندگی پرداخته است. این دوره زمانی به دلیل رشد سریع مغز و شکل‌گیری مهارت‌های اجتماعی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

روش مطالعه در این پژوهش به شرح زیر است:

گروهی از نوزادان از ۳ ماهگی تا ۷ سالگی به صورت دوره‌ای مورد ارزیابی قرار گرفتند. محققان با استفاده از ابزارهای مختلف، از جمله تست‌های رفتاری و تکنیک‌های ردیابی چشمی، توانایی درک چهره و شناخت اجتماعی کودکان را ارزیابی کردند. همچنین، مقایسه‌هایی بین کودکان مبتلا به اوتیسم و کودکان بدون این اختلال صورت گرفت تا تفاوت‌های کلیدی شناسایی شوند.

نتایج پژوهش: آیا می‌توان تشخیص اتیسم را زودتر انجام داد؟

نتایج این پژوهش طولانی‌مدت که به روشن کردن چگونگی رشد توانایی‌های شناخت اجتماعی و درک چهره در کودکان دارای اوتیسم پرداخته است بطور خلاصه به شرح زیر است:

کاهش توجه به چهره‌ها از سنین پایین: کودکان مبتلا به اوتیسم از همان دوران نوزادی، به ویژه در ۳ ماهگی، تمایل کمتری به توجه به چهره‌های انسانی نشان می‌دهند. این کاهش توجه در طول رشد کودک ادامه دارد و می‌تواند به طور مستقیم بر توانایی آنها در تعاملات اجتماعی تاثیر بگذارد. این کودکان کمتر به بخش‌هایی از صورت مانند چشم‌ها توجه می‌کنند که برای تفسیر احساسات و حالات چهره بسیار مهم است.

ضعف در شناسایی و تفسیر احساسات: کودکان دارای اتیسم نه تنها کمتر به چهره‌ها توجه می‌کنند، بلکه در شناسایی و تفسیر احساسات از طریق حالات چهره نیز دچار مشکل هستند. برای مثال، ممکن است نتوانند به درستی احساسات مختلفی مانند خوشحالی، ناراحتی یا ترس را از روی چهره افراد تشخیص دهند. این مشکلات باعث می‌شود که این کودکان در ایجاد روابط اجتماعی موثر با دیگران با چالش‌های بیشتری مواجه شوند.

عدم پیشرفت قابل توجه در گذر زمان: برخلاف کودکان غیر دارای اوتیسم که توانایی‌های شناخت اجتماعی و درک چهره آنها به مرور زمان بهبود می‌یابد، کودکان دارای اتیسم پیشرفت قابل توجهی در این مهارت‌ها از خود نشان نمی‌دهند. این موضوع نشان می‌دهد که نیاز به مداخلات زودهنگام و موثر برای کمک به این کودکان جهت بهبود توانایی‌های اجتماعی‌شان وجود دارد.

تفاوت‌های فردی در کودکان دارای اتیسم: نتایج همچنین نشان می‌دهد که همه کودکان دارای اتیسم به یک شکل این مشکلات را تجربه نمی‌کنند. برخی از آنها ممکن است توانایی‌های نسبتا بهتری در زمینه‌های خاصی از درک چهره داشته باشند. این تنوع در علائم و توانایی‌ها تاکید می‌کند که اوتیسم یک طیف است و هر کودک ممکن است نیازهای خاص خود را داشته باشد.

ارتباط با سایر مشکلات شناختی و اجتماعی: کاهش توانایی‌های درک چهره و شناخت اجتماعی در کودکان دارای اتیسم به نظر می‌رسد که با سایر مشکلات اجتماعی و ارتباطی مرتبط باشد. این مشکلات ممکن است تاثیرات بلندمدتی بر رشد اجتماعی، توانایی‌های زبانی و حتی تحصیلی این کودکان داشته باشد.

اهمیت این نتایج برای مداخلات درمانی چیست؟

یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهند که مداخلات زودهنگام برای بهبود توانایی‌های درک چهره و تعاملات اجتماعی در کودکان دارای اتیسم حیاتی است. با شناسایی این مشکلات در سنین پایین، والدین و متخصصان می‌توانند از روش‌های آموزشی و درمانی خاصی مانند تمرینات توجه به چهره، بهبود توانایی شناسایی احساسات و استفاده از بازی‌ها و تمرینات اجتماعی بهره بگیرند.

این نتایج همچنین تاکید می‌کنند که مداخلات باید فردی‌سازی شوند، زیرا هر کودک دارای اتیسم ممکن است نیازهای منحصربه‌فردی داشته باشد.

هرچند هنوز نمی‌توان اتیسم را قبل از دو سالگی با قطعیت تشخیص داد اما نتایج این مطالعه و مطالعات دیگر نشان می‌دهد که با بررسی برخی از نشانه‌ها می‌توان به وجود اتیسم مشکوک شد و آموزش را از سنین کمتر آغاز نمود.

اگر برخی از نشانه‌ها در کودک شما را نگران کرده پیشنهاد می‌کنیم از خدمات غربالگری اتیسم مرکز تهران اتیسم استفاده کنید. این خدمات رایگان و بصورت هوشمند و آنلاین انجام می‌شود.

 

منبع: +

گردآوری و ترجمه: رسولی رحمتی

بازبینی و ویرایش: دکتر محمد کیانی

 


 

مروری بر محدودیت های حرکتی کودکان دارای اتیسم و همچنین فعالیت‌های حرکتی مفید برای کودک اتیسم که در خانه یا بیرون از خانه میتوایند انجام دهید

فعالیت‌های حرکتی مفید برای کودک اتیسم با کمک والدین در خانه و بیرون از خانه

اختلال طیف اتیسم (ASD) مهارت‌های حرکتی را به طرق مختلف تحت تاثیر قرار می‌دهد. احتمالا به همین دلیل است که بیشتر افراد دارای اتیسم در انجام فعالیت بدنی کوتاهی می‌کنند. در این مقاله در مورد محدودیت‌های حرکتی کودکان اتیسم و همچنین فعالیت‌های حرکتی مفید برای کودک اتیسم که می‌توانید با کودک خود در خانه یا بیرون از خانه انجام دهید صحبت خواهیم کرد. با تهران اتیسم همراه باشید.

برخی از افراد دارای اتیسم ممکن است مشکلاتی در برنامه ریزی و هماهنگی حرکتی داشته باشند و در انجام حرکات دقیق و وظایفی که نیاز به هماهنگی بین اعضای مختلف بدن دارد دارای محدودیت باشند. برخی از علائم این مسئله عبارتند از:

  • مهارت‌های حرکتی ظریف (مثل نخ و مهره کردن، بستن دکمه و…)
  • مهارت‌های حرکتی درشت (لی لی پریدن، جفت پا پریدن و…)
  • کاهش کنترل حرکت
  • مسائل تعادلی (عدم ایستادن روی یک پا، بالا پائین رفتن از پله و…)
  • وضعیت‌های غیر معمول بدنی
  • کم تحرکی و افزایش رفتارهای تکراری

بنابراین در درجه اول لازم است که محدودیت‌ها و چالش‌های کودک خود را بشناسید. در این مورد می‌توانید از متخصصان کاردرمانگر یا ارزیابان مراکز اتیسم کمک بگیرید.

اعضای خانواده به ویژه والدین و خواهر و برادر نقش مهمی در تاثیرگذاری برکیفیت و میزان فعالیت‌های بدنی آن‌ها دارند. در یک مطالعه پژوهشگری به نام یومی لو و همکارانش رفتارهای حرکتی (سطوح فعالیت‌های بدنی، شایستگی حرکتی درک شده توسط والدین و پویایی‌های خانواده) کودکان دارای اتیسم را در طول همه‌گیری کرونا بررسی کرده‌اند. همه می‌دانیم که در این دوران بیشتر رویکردهای خدماتی و تفریحی خارج از خانه تعطیل بود و کودکان دارای اتیسم با والدین و خواهر و برادرهای خود در خانه می‌ماندند.

در این پژوهش ۵۱ نفر شرکت کردند. رفتارهای حرکتی با پرسشنامه‌ها و نظرسنجی‌ها اندازه گیری شد و سطوح فعالیت بدنی نیز به طور عینی با استفاده از ActiGraph GT3X اندازه گیری گردید.

کودکان مبتلا به اتیسم در انواع فعالیت‌های کم تحرک بیشتر از فعالیت های ورزشی شرکت می‌کردند و در نتیجه والدین بیان می‌کردند که کودکشان سطح پایینی از شایستگی حرکتی دارد. در مقابل، والدین و خواهر و برادرانی که فعالانه با کودک در ارتباط بودند، تعاملات بیشتری با کودک داشتند و در نتیجه در کودک دارای اتیسم، خودکارآمدی بالاتری مشاهده شد و کودک نیز فعال‌تر بود.

یافته‌های این گزارش بار دیگر بر اهمیت رفتارهای حرکتی و مشارکت با کودکان دارای اتیسم تاکید می‌کند. والدین، خواهران و برادران کودک خوب است که فعالانه در حمایت از فعالیت کودکان دارای اتیسم مشارکت داشته باشند.

برخی از فعالیت‌های حرکتی که در خانه یا بیرون از خانه می‌توانید با کودک دارای اتیسم خود انجام دهید به شرح زیر است:

  • شنا یا آب بازی
  • آلیسا آلیسا بازی کردن
  • دست در دست هم پریدن
  • فرغونی رفتن
  • هنرهای رزمی
  • پرتاب توپ
  • پریدن
  • خزیدن
  • پیاده روی یا دویدن
  • صخره نوردی
  • رقص

گزینه آخر یعنی رقص یک راه عالی برای تسهیل حرکت، پمپاژ قلب، ایجاد قدرت عضلانی و تقویت مهارت‌های هماهنگی و تعادل است و می‌تواند به شکل‌های مختلفی انجام شود بنابراین برای کودک جذاب است و تکراری نمی‌شود.

در مرکز تهران اتیسم مجموعه گسترده‌ای از کلاس‌ها و دوره‌های آموزشی، توانبخشی و تفریحی با تمرکز بر آموزش فعالیت‌های حرکتی به کودکان دارای اتیسم برگزار می‌شود. برای آشنایی بیشتر با این دوره‌ها این صفحه را مشاهده کنید.

گردآوری و ترجمه رسول رحمتی

بازبینی و ویرایش دکتر محمد کیانی

 

منبع: +


 

فعالیت بدنی در اتیسم را جدی بگیرید - مرکز تهران اتیسم

فعالیت بدنی در کودکان اتیسم را جدی بگیرید

تاخیر در رشد حرکتی و محدودیت فعالیت بدنی با پیامدهای سلامتی، مانند چاقی و بیماری‌های قلبی عروقی برای کودکان و بزرگسالان مرتبط است. رشد حرکتی و فعالیت بدنی نیز در هم تنیده هستند. بهبود مهارت‌های رشد حرکتی برای کودکان دارای اتیسم می‌تواند به آن‌ها کمک کند که راه‌های بیشتری برای تحرک در طول روز بیاموزند و در نتیجه فعالیت بدنی آن‌ها افزایش بیابد. با تهران اتیسم همراه باشید.

وقتی که به کودک دارای اتیسم نحوه پرتاب و گرفتن آموزش داده شود او این مهارت‌ها را در طول تعطیلات، در زمین بازی یا در کلاس ورزش امتحان می‌کند. انواع فعالیت‌های بدنی به سطح خاصی از مهارت‌های رشد حرکتی نیاز دارند. بنابراین، کودکان باید هنگام دویدن در زمین بازی مهارت‌های تعادل خوبی داشته باشند و باید بتوانند برای بازی با توپ، توپ را بگیرند یا پرتاب کنند. علاوه بر این مولفه‌های اجتماعی نیز در این نوع فعالیت‌های بدنی وجود دارد.

محققان به مزایای متعددی که در نتیجه فعالیت بدنی فراهم می‌شود اشاره می‌کنند، از جمله اثرات مثبت آن در مدرسه، کلاس درس، رفتار و عملکرد تحصیلی است. تمرکز همزمان بر روی فعالیت بدنی و حرکات حرکتی پیچیده فواید متعددی بر مغز و در نهایت بر رفتارهای قابل مشاهده مانند یادگیری، توجه و بهبود خلق و خو دارد.

ورزش به عنوان “شکلی از فعالیت بدنی که برنامه ریزی شده، ساختاریافته، تکراری و با هدف بهبود سلامت یا تناسب اندام انجام می‌شود” تعریف می‌شود. بنابراین، هر حرکتی که در طول یک برنامه مداخله در جهت حمایت از رشد حرکتی و افزایش فعالیت تشویق شود، به عنوان فعالیت بدنی تعریف می‌شود. برخی از فعالیت‌ها نیز به عنوان ورزش تعریف می‌شوند و معمولا محدوده مشخصی برای ضربان قلب دارند تا فعالیت ورزشی به حساب بیایند.

تغییرات مثبت تنها به موارد ذکر شده ختم نمی‌شود. مربیانی که با کودکان اتیسم کار می‌کنند به طور مداوم تغییرات مثبت حاصل از فعالیت ورزشی را در زمینه‌ای که معمولا به عنوان “مهارت‌های پیش نیاز” نامیده می‌شود، گزارش کرده‌اند. مهارت‌های پیش نیاز شامل فعالیت‌هایی مانند انتظار برای نوبت، پیروی از دستورالعمل‌ها، تقلید، توجه و مشارکت از این دسته است.

پژوهش‌ها نشان داده که دانش آموزان تنها پس از ۱۰ دقیقه ورزش عملکرد بهتری در کلاس نشان می‌دهند. ورزش توجه به وظایف را افزایش می‌دهد و در نتیجه تعامل و یادگیری را نیز افزایش می‌دهد.

برخی از مطالعات همچنین خاطرنشان می‌کند که ورزش نه تنها ممکن است توجه را افزایش دهد، بلکه توانایی مغز را برای پردازش و ذخیره‌سازی دانش یا مهارت‌های تازه کسب افزایش می‌دهد. وینتر و همکارانش دریافتند که معمولا یادگیری در بزرگسالان پس از ورزش شدید (مانند دوی سرعت) افزایش می‌یابد در حالی که در انواع دیگر ورزش (مثلا دویدن با سرعت متوسط یا کم) این تغییر مشاهده نمی‌شود.

اگرچه اکثر مطالعاتی که به بررسی اثرات ورزش بر مغز می‌پردازد، حیوانات و بزرگسالان را مورد مطالعه قرار داده، اما نتایج قابل توجه است. تحقیقات نشان داده است که افزایش فعالیت بدنی می‌تواند اثرات مثبتی در رابطه با سلامت قلبی عروقی، سلامت اسکلتی عضلانی، یادگیری، کاهش علائم اختلال وسواس فکری-جبری (OCD) و کاهش استرس، اضطراب و افسردگی نشان دهد.

میزان شیوع اضافه وزن برای بزرگسالان و کودکان در حال افزایش است و برای افراد دارای اتیسم نیز بیشتر است. میزان شیوع برای کودکان دارای اتیسم ۳۰ درصد است و در افراد دارای رشد عادی نیز اضافه وزن ۲۴ درصد گزارش می‌شود. کودکان دارای اتیسم ممکن است حتی نرخ چاقی بالاتری نسبت به کودکان با سایر ناتوانی‌های رشدی، مانند ناتوانی‌های یادگیری یا ADHD داشته باشند.

چاقی با نگرانی‌های درازمدت سلامتی مانند دیابت، افزایش خطر قلبی عروقی و افسردگی مرتبط است. می‌دانیم که کودکان زمانی اضافه وزن پیدا می‌کنند که کالری بیشتری نسبت به کالری که در طول روز می سوزانند مصرف کنند. بنابراین، کمک موثر به این مهم افزایش فعالیت بدنی است.

کودکان دارای اتیسم نسبت به همسالان خود در طول روز فعالیت کمتری دارند. پژوهشگران عوامل آن را دلایلی همچون اجتناب کودکان از فعالیت‌ها یا بازی‌هایی که ورودی حسی شدید را فراهم می‌کند، تاخیر در رشد حرکتی، علایق محدود، پایبندی به برنامه‌های غیرقابل انعطاف، ترجیح فعالیت‌های قابل پیش‌بینی و ساختاریافته و… می‌دانند.

یکی از کلیدهای افزایش سطح فعالیت بدنی کمک به کودکان برای یادگیری مهارت‌های حرکتی اساسی است که شامل فعالیت هایی مانند شوت زدن، پرتاب کردن، حفظ تعادل، دویدن و پریدن است.

 

در مرکز تهران اتیسم با توجه به اهمیت فعالیت‌های بدنی، مجموعه کلاس‌ها و دوره‌های متنوعی برای کودکان اتیسم فراهم شده است. برای آشنایی با آن‌ها می‌توانید به این صفحه نگاهی بیاندازید.

 

گردآوری و ترجمه رسوی رحمتی

بازبینی و ویرایش دکتر محمد کیانی

منبع: +


عوامل پیشرفت و عدم پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اتیسم

عوامل پیشرفت و عدم پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اتیسم

کودکان دارای اتیسم با چالش‌های منحصر به فردی مواجه هستند که می‌تواند در یادگیری و تعاملات اجتماعی آن‌ها تاثیرگذار باشد. از سوی دیگر با ایجاد محیطی مناسب و استفاده از روش‌های آموزشی متناسب، می‌توان به بهبود پیشرفت تحصیلی این کودکان کمک کرد.

شناسایی و رفع موانع، بهره‌گیری از تکنولوژی‌های آموزشی و همچنین تعامل موثر بین معلمان، خانواده‌ها و متخصصان، از جمله اقداماتی است که می‌تواند در جهت پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اتیسم موثر باشد. پژوهشی که اخیرا انجام شده به بررسی عوامل پیشرفت و همچنین عوامل عدم پیشرفت کودکان دارای اتیسم پرداخته است در ادامه با تهران اتیسم همراه باشید تا این عوامل را بررسی کنیم.

در این مطالعه مکدوگال و همکاران به بررسی این موضوع پرداخته‌اند که چه مسائلی باعث تسهیل پیشرفت و چه مسائلی باعث عدم پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اتیسم می‌شود. به این منظور به انجام مصاحبه‌ای نیمه ساختاریافته با ۱۰ معلم که سابقه کاری بالایی در تدریس به کودکان دارای اتیسم دارند، پرداخته‌اند.

نتایج تحصیلی افراد دارای اتیسم در مدرسه بسیار متفاوت است. برخی از دانش‌آموزان در دروس نمره‌های پایین و برخی دیگر نمرات بسیار خوبی را بدست می آورند. این تفاوت در دروس ریاضی و در دروسی که نیازمند خواندن و حفظ کردن است مشاهده می‌شود.

پژوهش اخیر نشان می‌دهد که عوامل زیر برای پیشرفت کودکان دارای اتیسم از نظر تحصیلی نقش مهمی را ایفا می‌کند:

  • هوش
  • گفتار اولیه
  • پردازش حسی
  • مهارت‌های اجتماعی
  • شدت اتیسم
  • مشارکت در برنامه‌های کشف استعداد

در این پژوهش به بررسی موانع پیشرفت تحصیلی در کودکان دارای اتیسم نیز پرداخته شده است. در ادامه به طور خلاصه هر مسئله را همراه با نقل قول‌هایی از معلمان آورده‌ایم.

تاثیر پردازش حسی بر پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اتیسم

یکی از معلمان می‌گوید:

“(او) زیاد تکان می‌خورد، از صندلی خود خارج می‌شود، صدا می‌دهد، چیزها را ردیابی می‌کند، و این مسئله در پردازش حسی تاثیر مستقیمی بر پیشرفت تحصیلی او می‌گذارد چون اگر من ایستاده تدریس کنم، او واقعا نمی‌تواند توجه‌اش را روی من نگه دارد.”

معلم دیگری می‌گوید:

“اگر تعداد دانش آموزان دارای اتیسم زیاد شود تفاوت‌های حسی مسئله ساز است. به طور مثال یکی از بچه‌ها دوست دارد در محیطی پرنور باشد در حالی که همین نور زیاد برای کودکی دیگر آسیب زا است و دوست دارد در محیطی کم نور باشد.”

تاثیر اضطراب بر پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اتیسم

تقریبا همه معلمان بر اهمیت مشکل اضطراب تاکید دارند. یکی از معلمان می‌گوید:

“گاهی اوقات کمترین تنشی او را از یادگیری باز می‌دارد، مثلا در یکی از شرایط این اتفاق افتاد که بطری آبی که نزدیک سینک بود ذهنش را درگیر کرده بود و بطری را می‌خواست. عدم دسترسی به بطری اضطرابش را به حدی رسانده بود که یادگیری غیرممکن شده بود.”

تاثیر توانایی‌های ارتباطی بر پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اتیسم

طبق گزارش نیمی از معلمان توانایی‌های ارتباطی چه از نظر برقراری و چه از نظر بازخورد به ارتباط دیگران را دروازه‌ای برای ورود به یادگیری می‌دانند. حتی این مسئله که گاها آزار و اذیت دیگر دانش‌آموزان را گزارش ندهند مسئله ساز است.

مسائل مربوط به کیفیت و ساختار مدرسه

ارائه جدول برنامه زمانی به صورت تصویری و دارای اهداف روشن برای آموزش و کار به دانش‌آموزان دارای اتیسم این کمک را می‌کند تا آنچه را که در ادامه روز قرار است انجام دهند را بپذیرند و روی آن تمرکز کنند.

یکی از معلم‌ها در این زمینه می‌گوید:

برنامه تصویری به کودکان دارای اتیسم کمک می‌کند تا ساختار روزشان را در ذهن خود بسازند، بنابراین می‌توانند بنشینند و به جای اینکه مضطرب باشند یا به نوعی ندانند چه اتفاقی قرار است رخ دهد روی آنچه که در حال وقوع است تمرکز کنند.

موارد دیگری که به کودکان دارای اتیسم در مدرسه کمک می‌کند

مشخص کردن مدت زمان
ارائه مدت زمان مشخص برای انجام کار به دانش آموزان دارای اتیسم مفید خواهد بود.

یکی از معلم‌ها می‌گوید:
برخی از کودکان حجم زیادی از کار درسی پیش رو را می‌بینند و نفسی عمیق می‌کشند و از انجام آن کار سرباز می‌زنند. بنابراین استراتژی خرد کردن تکلیف به بخش‌های کوچک‌تر و مشخص کردن مدت زمان برای انجام هر کار استراتژی بسیار کمک کننده‌ای است.

منابع مالی
منابع مالی برای دسترسی به امکانات آموزشی و دسترسی به تعداد کافی معلم برای هر دانش آموز، کمک‌معلم و متراژ کلاس نیز تاثیر قابل توجهی دارد.

مهارت‌ها و ویژگی‌های معلم
به وضوح تمامی موارد ذکر شده نیازمند درک و تخصص کافی معلم از مسئله اتیسم است تا او بتواند حمایت مناسب را از دانش آموز خود داشته باشد.

برخی از مهارت‌هایی که معلم کودک دارای اتیسم لازم است داشته باشد:

  • ایجاد محیط و شرایط حسی مناسب برای کودک
  • ارائه آموزش متناسب با سطح شناختی و کلامی کودک: به نقل قول یکی از معلم‌ها در مورد همین موضوع دقت کنید: “آموزش به هر کودک باید کاملا شخصی‌سازی شده باید باشد. مانند لباسی که خیاط برای هر فرد می‌دوزد.”
  • پیشگیری از شرایط اضطراب آور
  • توانایی ایجاد ارتباط و ایجاد اعتماد برای اینکه کودکان متوجه این شوند که شما آنها را درک می‌کنید.

نتیجه گیری

این پژوهش به وضوح نشان می‌دهد که پیشرفت تحصیلی کودکان دارای اتیسم به عوامل متعددی بستگی دارد که از توانایی‌های ارتباطی و پردازش حسی تا شرایط محیطی و کیفیت آموزش را در بر می‌گیرد. معلمان با ایجاد محیطی حمایتی و متناسب با نیازهای ویژه این کودکان، می‌توانند نقش مهمی در کاهش موانع تحصیلی و افزایش مشارکت و انگیزه‌های یادگیری ایفا کنند. با این حال، برای دستیابی به نتایج بهتر، نیاز به همکاری نزدیک میان معلمان، خانواده‌ها و متخصصان احساس می‌شود تا راهکارهای آموزشی بهینه و منابع لازم فراهم شوند. از طریق چنین همکاری‌هایی، می‌توان به کودکان دارای اتیسم کمک کرد تا پتانسیل‌های خود را به حداکثر برسانند و در مسیر تحصیلی خود موفق‌تر باشند.

در مرکز تهران اتیسم ما برنامه‌های ویژه‌ای را برای آماده سازی کودکان دارای اتیسم برای ورود به مدرسه و دست یابی به موفقیت تحصیلی ارائه می‌دهیم. این برنامه‌ها بصورت دوره‌ای در مرکز تهران اتیسم برگزار می‌شود. برای کسب اطلاعات بیشتر این صفحه را مرور کنید تا از برنامه‌های جدید ما آگاه شوید.

گردآوری و ترجمه: رسول رحمتی

بازبینی و ویرایش: دکتر محمد کیانی

 


 

راهکارهای بهبود حس عمقی در اتیسم با مرکز تهران اتیسم

حس عمقی در اتیسم و تاثیر آن بر رشد فرایندهای اجتماعی-عاطفی

کودکان با اختلالات رشدی مانند اختلال طیف اتیسم (ASD) و فلج مغزی (CP) با چالش‌های مختلفی روبرو هستند که بر حس عمقی، احساسات و واکنش‌های اجتماعی آنها تاثیر می‌گذارد. پژوهشی جدید توسط محققان دانشگاه جزایر بالئاری در اسپانیا به بررسی این تفاوت‌ها پرداخته است. با تهران اتیسم همراه باشید تا نتایج این پژوهش را مرور کنیم.

حس عمقی به توانایی بدن برای درک موقعیت و حرکت اعضا بدون نیاز به دیدن آنها گفته می‌شود. این حس نقش مهمی در هماهنگی حرکتی و تعاملات روزمره ما دارد. تئوری‌های اخیر پژوهش‌های علمی، حس عمقی را عاملی ضروری برای توسعه فرآیندهای اجتماعی-عاطفی می‌داند. به عنوان مثال، حس عمقی با پردازش و تنظیم حالات جسمانی مرتبط با احساسات مرتبط است.

مطالعات نشان می‌دهد که حس عمقی با تنظیم عاطفی در بزرگسالان مرتبط است. به طور خاص، ادراک سیگنال‌های بدنی به عنوان تسهیل‌کننده استفاده از استراتژی‌های تنظیم احساسات و رفتار منعطف‌تر در بافت اجتماعی مورد توجه قرار می‌گیرد. درک وضعیت بدن، مهارت حرکتی و وضعیت اندام به عنوان عوامل مهم برای تنظیم حالات روانی در افراد دارای اهمیت است.

پژوهش‌ها نشان می‌دهد که حس عمقی بهم ریخته در اختلالات عصبی رشدی مانند اتیسم ممکن است تنظیم تحریف شده‌ای از حالات جسمانی دخیل در ساخت فرآیندهای عاطفی ایجاد کند و باعث نقص در سازگاری عاطفی با محیط شود. اختلالات رشدی عصبی اطفال مانند اختلال طیف اتیسم و فلج مغزی شرایط مختلفی هستند و در عین حال هر دو با کمبودها و چالش‌هایی در پردازش حسی و تنظیم احساسات مواجه‌اند.

این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین حس عمقی و عملکرد عاطفی-اجتماعی در کودکان انجام شد. برای این منظور ۴۲ کودک دارای اتیسم، ۳۴ کودک فلج مغزی و ۵۰ کودک دارای رشد عادی در این مطالعه شرکت داشتند.

نتایج پژوهش

نتایج پژوهش نشان داد که کودکان دارای اتیسم و فلج مغزی در مقایسه با کودکان با شرایط رشد طبیعی دارای نقص‌هایی در حس عمقی هستند. این نقص‌ها ممکن است بر توانایی‌های حرکتی و تعاملات اجتماعی آنها تاثیر بگذارد. به عنوان مثال کودکان با فلج مغزی مشکلات بیشتری در حس کردن موقعیت اندام‌های خود داشتند که این موضوع بر توانایی‌های حرکتی و تعادلی آنها اثرگذار بود.

کودکان دارای اتیسم از سوی دیگر تمایل به نشان دادن واکنش‌های احساسی کمتری نسبت به دیگر گروه‌ها داشتند. این کودکان در ابراز و درک احساسات دیگران مشکل داشتند که این موضوع بر روابط اجتماعی آنها تاثیر منفی می‌گذارد. در مقابل، کودکان با فلح مغزی واکنش‌های احساسی مشابهی با کودکان دارای رشد طبیعی نشان دادند ولی ممکن است در بیان این واکنش‌ها به دلیل محدودیت‌های فیزیکی مشکل داشته باشند.

واکنش‌های اجتماعی کودکان دارای اتیسم و فلج مغزی نسبت به کودکان با شرایط رشد طبیعی متفاوت بود.
کودکان دارای اتیسم معمولا تمایل به تعاملات اجتماعی محدودتر داشتند و در برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی دچار مشکل بودند. کودکان دارای فلج مغزی نیز به دلیل محدودیت‌های حرکتی ممکن است نتوانند به خوبی با دیگران تعامل کنند، اما از نظر تمایل به اجتماعی بودن و تلاش برای برقراری ارتباط، نزدیک به کودکان دارای رشد طبیعی بودند.

این مطالعه نشان می‌دهد که درک تفاوت‌ها در حس عمقی، احساسات و واکنش‌های اجتماعی می‌تواند به توسعه راهکارهای جدید برای بهبود کیفیت زندگی کودکان با اختلالات رشدی کمک کند. یافته‌های این پژوهش اهمیت بررسی جامع و چندبعدی این مسائل را برجسته می‌سازد و نیاز به تحقیقات بیشتری در این زمینه وجود دارد.

پیشنهاداتی برای بهبود شرایط

برنامه‌های توانبخشی: تمرکز بر تقویت حس عمقی و بهبود واکنش‌های احساسی و اجتماعی کودکان دارای اهمیت اساسی است. بنابراین تمرکز و توجه بر روی بهبود حس عمقی می‌تواند در اولویت قرار گیرد.
آموزش والدین و مربیان: والدین و مربیان باید آموزش‌های مناسبی دریافت کنند تا نیازهای کودکان را بهتر درک کنند و محیط‌های حمایتی ایجاد کنند.

در مرکز تهران اتیسم برنامه‌های متنوعی برای بهبود و توانبخشی حس عمقی در کودکان دارای اتیسم ارائه می‌شود. این برنامه‌ها بصورت خدمات پایه مرکز تهران اتیسم و همچنین بصورت دوره‌ها و کارگاه‌های فصلی در مرکز تهران اتیسم ارائه می‌شود.

گردآوری و ترجمه: رسول رحمتی

بازبینی و ویرایش: دکتر محمد کیانی


تاثیر مثبت ورزش بر علائم اختلال طیف اتیسم - نتایج این پژوهش جدید را در وبسایت مرکز تهران اتیسم بخوانید

تاثیر مثبت ورزش بر اختلال طیف اتیسم

در یک پژوهش جدید که اخیرا به روش متا آنالیز به انجام رسیده است شواهد بسیار مثبتی از تاثیر خوب ورزش بر اختلال طیف اتیسم به دست آمده. با تهران اتیسم همراه باشید.

در پژوهشی که ییفان وو و همکارای انجام داده‌اند شواهد اثربخشی ورزش بر اختلال طیف اتیسم با بررسی نتایج مجموعا ۲۸ مطالعه و اطلاعات آماری ۱۰۸۱ فرد دارای اتیسم به دست آمده است. در ادامه خلاصه‌ای از نتایج این پژوهش را مرور خواهیم کرد.

در اختلال اتیسم، فعالیت‌های ورزشی به عنوان یک مداخله مناسب و مرتبط با درمان مورد توجه است. ورزش یک مکمل کم هزینه و در دسترس است. همچنین ورزش در مقایسه با روش‌های درمانی دیگر برای کودک استرس و ناخوشایندی کمتری دارد.

ورزش را می‌توان به صورت فردی یا گروهی انجام داد. نتایج نشان می‌دهد که انجام ورزش بصورت گروهی به افراد مبتلا به اتیسم کمک می‌کند تا مهارت‌های اجتماعی، پردازش بصری و توجه را بهبود بخشند. ورزش همچنین می‌تواند جایگزین رفتارهای کلیشه‌ای غیرهدفمند شود و اتکا به چنین رفتارهایی برای کسب آرامش فردی را کاهش دهد.

پژوهشگران در مطالعات متعدد و مرورهای سیستماتیک تاثیر فعالیت بدنی بر افراد دارای اتیسم را ارزیابی کرده‌اند. نتایج این مطالعات در مجموع نشان می‌دهد که فعالیت بدنی می‌تواند به سرعت بر بهبود شدت اتیسم، افزایش عملکرد حرکتی، کاهش رفتارهای کلیشه‌ای (مخصوصا رفتارهای حرکتی)، افزایش ارتباطات اجتماعی و بهبود عملکرد اجرایی و روان و شناخت در افراد مبتلا به اتیسم تاثیر بگذارد و سلامت را بهبود بخشد.

نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که اثربخشی فعالیت بدنی در کاهش شدت و علائم خاص اتیسم قابل توجه است. ورزش‌های رزمی و ورزش‌های هوازی به‌ویژه آنهایی که در مدت طولانی و با جلسات مکرر همراه است، مزایای قابل‌توجهی در بهبود شدت کلی، عملکرد حرکتی و اختلالات اجتماعی دارد. همچنین نتایج تاثیر ورزش در زمینه بهبود عملکردهای اجرایی، از جمله کنترل مهار و مدیریت احساسات در اختلال طیف اتیسم نویدبخش است.

با این حال به نظر می‌رسد که ورزش تاثیرات چندانی بر روی انعطاف‌پذیری شناختی و حافظه فعال ندارد.

این مطالعه نشان می‌دهد که توسعه مداخلات ورزشی که شخصی‌ سازی شده و متناسب با نیازهای فردی است به عنوان یک رویکرد بالقوه می‌تواند نتایج درمانی اختلال طیف اتیسم را بهینه کند و استراتژی‌های هدفمندتری را برای مدیریت علائم اتیسم ارائه دهد.

در مرکز تهران اتیسم فعالیت‌های آموزشی و درمانی متنوعی بر پایه ورزش و فعالیت برای کودکان دارای اتیسم ارائه می‌شود. در این صفحه می‌توانید لیستی از این دوره‌ها را مشاهده نمایید و در صورت تمایل به ثبت‌نام آن‌ها اقدام کنید.

 

گردآوری و ترجمه: رسول رحمتی

بازبینی و ویرایش دکتر محمد کیانی


بخشی از کتاب «می‌دانی چرا می‌پرم: صدای ذهن یک پسر سیزده‌ساله دارای اتیسم» اثر نواکی هیگاشیدا، پسر جوان دارای اتیسم اهل ژاپن است.

چرا بال بال می‌زنم؟ (دلیل بال بال زدن در اتیسم)

دلیل بال بال زدن در اتیسم؟ شاید شما به عنوان یکی از والدین کودک دارای اتیسم یا یک فرد آشنا به کودکان اتیسم از کودک یا بزرگسال دارای اتیسم این سوال را داشته باشید که چرا کودکان دارای اتیسم بال بال می‌زنند؟ با تهران اتیسم همراه باشید تا دلیل آن را از زبان یک نوجوان دارای اتیسم بشنویم.

 

دلیل بال بال زدن در اتیسم
دلیل بال بال زدن در اتیسم

 

نواکی هیگاشیدا، که یک پسر جوان دارای اتیسم اهل ژاپن و البته نویسنده بسیار موفقی است، به همین پرسش پاسخ داده است. با تهران اتیسم همراه باشید.

نواکی هیگاشیدا می‌گوید:

تاحالا به این فکر کردید که وقتی دست‌هایم را کف می‌زنم بالا و پایین می‌پرم، چه احساسی دارم؟ شرط می‌بندم به نظرتان می‌آید که من واقعا چیزی فراتر از شادی شیدایی در سراسر صورتم احساس نمی‌کنم.

اما وقتی در حال پریدن هستم، انگار احساسات من به سمت آسمان پرواز می‌کند. واقعا اصرار من برای بلعیده شدن توسط آسمان کافی است که دلم را به لرزه درآورد. وقتی در حال پریدن هستم، می‌توانم قسمت‌های بدنم را نیز به خوبی حس کنم – پاهای بسته و دست‌هایم که کف می‌زنند – و این باعث می‌شود احساس خیلی خوبی داشته باشم.

بنابراین این یکی از دلایلی است که من می‌پرم و اخیرا متوجه دلیل دیگری شده‌ام. افراد دارای اتیسم از نظر جسمی به احساس شادی و غم واکنش نشان می‌دهند. بنابراین وقتی اتفاقی می‌افتد که از نظر عاطفی روی من تاثیر می‌گذارد، بدنم مثل صاعقه می‌گیرد. “گرفتن” به این معنی نیست که ماهیچه‌های من به معنای واقعی کلمه سفت و بی حرکت می‌شوند – بلکه به این معنی است که من آزاد نیستم آنطور که می‌خواهم حرکت کنم. بنابراین با بالا و پایین پریدن، گویی طناب‌هایی را که بدنم را بسته است، تکان می‌دهم. وقتی می‌پرم، احساس سبکی بیشتری می‌کنم، و فکر می‌کنم دلیل کشیده شدن بدنم به سمت آسمان این است که این حرکت باعث می‌شود که بخواهم به پرنده تبدیل شوم و به یک مکان دور پرواز کنم.

اما با محدودیت خودمان و اطرافیانمان، تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که بال بزنیم و در قفس بپریم. آه، اگر فقط می‌توانستم بال بزنم و اوج بگیرم، به آن سوی آبی بزرگ، بر فراز تپه‌ها و دورتر…!

 

مطلبی که خواندید بخشی از کتاب «می‌دانی چرا می‌پرم: صدای ذهن یک پسر سیزده‌ساله دارای اتیسم» اثر نواکی هیگاشیدا، پسر جوان دارای اتیسم اهل ژاپن است. این کتاب به بیش از ۳۰ زبان در دنیا ترجمه شده است و عنوان پرفروش ترین کتاب سال نیویورک تایمز را به دست آورده. این کتاب به ما کمک می‌کند بفهمیم درون ذهن یک فرد دارای اتیسم چه می‌گذرد و پاسخ پرسش‌هایی مثل دلیل سوالات مکرر افراد دارای اتیسم یا بالا و پایین پریدن آن‌ها را توضیح می‌دهد.

 

گردآوری و ترجمه: رسول رحمتی

بازبینی و ویرایش دکتر محمد کیانی

 

مطالب پیشنهادی از این کتاب

 

 


 

یک استراتژی برای یادگیری مهارتهای اجتماعی تهران اتیسم

یک استراتژی برای یادگیری مهارت‌های اجتماعی

یک استراتژی برای یادگیری مهارت‌های اجتماعی که معمولا افراد دارای اتیسم با عملکرد بالا دنبال می‌کنند این است که این افراد یاد می‌گیرند برای انطباق با محیط اجتماعی، با آزمون و خطا پاسخ‌های مناسب به موقعیت‌های اجتماعی مختلف را بیابند و در حافظه خود ذخیره کنند. زمانی که موقعیت مشابهی پیش بیاید آن‌ها از حافظه خود برای انتخاب رفتار مناسب استفاده می‌کنند. این استراتژی مشکلاتی دارد. فرد در واقع یک پاسخ خاص در یک موقعیت خاص را یاد می‌گیرد و طبعا اگر موقعیت تغییر کند نمی‌تواند موفق شود. با تهران اتیسم همراه باشید تا یک تکنیک بهتر بیاموزید.

 

آیا استراتژی بهتری وجود دارد؟

یک استراتژی دیگر برای یادگیری مهارت‌های اجتماعی، خودآموزی درباره دلایل موجود در پس تعاملات اجتماعی و انتظارات افراد از موقعیت‌ها است. با این روش وقتی موقعیت خاصی پیش بیاید فرد با کنار هم گذاشتن دانش خود درباره دلایل و موقعیت‌ها، پاسخ مناسب را انتخاب می‌کند. البته کسب مهارت اجتماعی از این طریق نیز زمان‌بر و تدریجی خواهد بود و هرگز یک شبه اتفاق نمی‌افتد. به مرور زمان و با تمرین زیاد این نحوه تصمیم‌گیری مثل زبان دوم و بخشی از طبیعت ثانویه فرد می‌شود.

 

این استراتژی چه مزیت‌هایی نسبت به ذخیره موقعیت‌ها و پاسخ‌ها در حافظه دارد؟

برای حفظ کردن، زمان خیلی بیشتری لازم است صرف شود چون تعداد موقعیت‌ها خیلی بیشتر از تعداد قواعد اجتماعی است و با این حال موفقیت کمتری هم حاصل می‌شود. فرد از نگه داشتن لیست بلند بالای موقعیت‌ها در حافظه بی‌نیاز می‌شود و حتی در موقعیت‌هایی که هرگز مشابه آن را تجربه نکرده‌است می‌تواند به کمک دانش قبلی و منطق خود، اقتضائات را حدس بزند.

 

برای خودآموزی درباره چرایی‌های روابط اجتماعی چه تکنیک‌هایی وجود دارد؟

  • مشاهده تعاملات اجتماعی و فکر کردن به تعدادی حدس احتمالی درباره انتظارات افراد.
  • گفتگو با دوستان و اعضای خانواده درباره انتظارات اجتماعی و دلایل در پس تعاملات.
  • پرسیدن از خود و فکر کردن به اینکه افراد چه انتظاری از یک موقعیت دارند.
  • مطالعه کتاب

 

گردآوری و ترجمه: هانیه قاسمی، فاطمه مسرور، ارزیاب مرکز تهران اتیسم

منابع: +, +

 


آیا تماشای زیاد تلویزیون و سایر وسایل دیجیتال باعث اتیسم است؟

آیا تماشای زیاد تلویزیون یا سایر وسایل دیجیتال در کودکان باعث اتیسم می‌شود؟

شاید تاکنون از دیگران شنیده یا جایی خوانده باشید که تماشای زیاد تلویزیون یا سایر وسایل دیجیتال در کودکان باعث اتیسم می‌شود! در این مطلب درباره همین موضوع صحبت خواهیم کرد و نکات ظریفی که در این باره وجود دارند را مرور می‌کنیم تا موضوع روشن شود. با تهران اتیسم همراه باشید.

این سوال قدیمی که آیا ژن‌ها یا محیط، سرنوشت ما را تعیین می‌کنند، در حال کمرنگ شدن است، دیگر می‌دانیم که هر دو نقش مهمی دارند. ژن‌ها یک طرح اولیه را ارائه می‌دهند، اما محیط نحوه بیان آن طرح را شکل می‌دهد. این امر به ویژه در مورد رشد مغز که تحت تأثیر تجربیات و تعاملات در طول زندگی است، صادق است. اما چقدر از فرآیند و طبیعت رشد مغز آگاه هستیم؟ به نظر می‌رسد نیاز به تحقیقات زیست‌شناسی عصب تحولی بیشتری است، تا به ما درک بهتری از رشد شناختی بدهد. پاسخ‌ این سوالات برای درک منشأ فکر و شناخت انسان نیز مهم است.

 

رشد مغز و وسایل دیجیتال: دلیلی برای نگرانی وجود دارد؟

امروزه شاهد تغییرات چشمگیری در نحوه گذران اوقات فراغت خردسالان هستیم. در گذشته، بیشتر وقت کودکان به بازی‌های با فعالیت بدنی بالا، معاشرت با دوستان و خانواده و گذراندن وقت در فضای باز اختصاص می‌یافت. اما امروزه ساعات زیادی از زمان بیداری کودکان صرف تماشای تلویزیون، بازی با گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها می‌شود.

در سال ۱۹۷۰ کودکان از ۴ سالگی شروع به تماشای منظم تلویزیون می‌کردند اما در حال حاضر آمارها نشان می‌دهد که یک کودک از ۴ ماهگی در معرض تماشای تلویزیون قرار می‌گیرد و و به مرور ۳۰ تا ۴۰ درصد از زمان بیداری جلوی صفحه نمایش می‌گذرد.

بیشتر این تغییرات همراه با ساخت برنامه‌هایی بوده که برای نوزادان و کودکان زیر سه سال طراحی می‌شدند و تصور می‌شد برنامه‌های مناسبی برای این رده سنی هستند. اما این تصور اشتباه بود! در ادامه می‌خوانید چرا.

اولین بار در پژوهش‌های هب در سال ۱۹۴۷ مشخص شد که غنی سازی محیط زندگی موش‌ها، عملکردهای حافظه آنها را بهتر می‌کند. نتیجه گیری اولیه این بود که غنی سازی محیط زندگی کودکان با اشیاء و فیلم‌های محرک به رشد مغز آن‌ها نیز کمک می‌کند. این امر منجر به رونق محصولات آموزشی برای نوزادان شد. با این حال، در طراحی و توسعه این محصولات، به شواهد علمی کافی مبنی بر اثربخشی آنها توجه نشده بود. علاوه بر آن، سرعت تحریک در ویدئوها و برنامه‌های آموزشی بسیار سریع‌تر از سرعت تحریک در محیط واقعی است. این امر می‌تواند منجر به وابستگی به محرک‌های مصنوعی و کاهش توانایی توجه به دنیای واقعی در کودکان شود.

قرار گرفتن بیش از حد در معرض دستگاه‌های دیجیتال ممکن است منجر به موارد زیر شود:

  • مشکلات توجه: تغییر سریع تصاویر در ویدئوها ممکن است تمرکز کودکان را بر روی تجربیات آهسته‌تر دنیای واقعی دشوارتر کند.
  • مسائل مربوط به تعامل اجتماعی: استفاده بیش از حد از وسایل دیجیتال می‌تواند فرصت‌ها را برای تعاملات مهم چهره به چهره محدود کند و مانع رشد اجتماعی و عاطفی شود.
  • تغییرات مغزی: مطالعات حاکی از تغییرات بالقوه عصب-شیمیایی و آناتومیکی در مغز کودکان به دلیل تماشای بیش از حد صفحه نمایش وسایل دیجیتال هستند.

نیاز به تحقیقات بیشتر برای درک عواقب طولانی مدت استفاده از وسایل دیجیتال بر سلامت و رشد کودکان وجود دارد. با توجه به نگرانی‌های موجود در خصوص تأثیر تحریک حسی بیش از حد بر مغز کودکان، انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه ضروری است. این تحقیقات باید به بررسی دقیق‌تر مکانیسم‌های تغییرات مغزی ناشی از تحریک حسی بیش از حد و پیامدهای بلندمدت آن بر سلامت و عملکرد کودکان بپردازند.

استفاده‌ بیش از حد از وسایل دیجیتال، زمان و فرصتی که کودکان برای برقراری ارتباط چهره به چهره با افراد دیگر، به خصوص والدین خود دارند را به شدت کاهش می‌دهد. این امر، کیفیت و کمیت تعاملات آنها با دیگران را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در نتیجه، روند یادگیری و درک احساسات، حالات چهره و زبان بدن را با اختلال مواجه می‌کند.

دایه گری دیجیتال و اتیسم

پروفسور حمیدرضا پوراعتماد در ادبیات علمی، پدیده‌ای را که در آن وسایل دیجیتال جایگزین تعاملات فعال کودک با محیط و روابط انسانی می‌شوند، “دایه‌گری دیجیتال” نامیده است. این پدیده زمانی رخ می‌دهد که مراقبت از کودک با کیفیت پایین و روابط اجتماعی محدود انجام می‌شود و کودک در ساعات زیادی از روز (بیش از نیمی از ساعات بیداری) در معرض صفحه نمایش تلویزیون، گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها قرار می‌گیرد.

پیامدهای منفی دایه‌گری دیجیتال

در دوره‌ی حساس رشد مغز، کودکان برای یادگیری مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی به تعاملات و محرک‌های اجتماعی نیاز دارند. محرومیت از این تعاملات در اثر دایه‌گری دیجیتال می‌تواند پیامدهای منفی متعددی به همراه داشته باشد، از جمله:

  • تغییر در معماری شبکه‌های عصبی: مطالعات نشان داده‌اند که محرومیت از تعاملات اجتماعی در دوران کودکی می‌تواند بر معماری شبکه‌های عصبی مغز تأثیر بگذارد و منجر به تشکیل شبکه‌های عصبی غیر اجتماعی شود.
  • ظهور علائم اتیسم: برخی از مطالعات شواهدی را ارائه می‌کنند که نشان می‌دهد دایه‌گری دیجیتال می‌تواند با ظهور علائم شبیه به اتیسم در کودکان خردسال مرتبط باشد. این پدیده به عنوان “سندرم اتیسم پس از دایه‌گری دیجیتال” (PDNAS) شناخته می‌شود.
  • اختلالات دیگر: دایه‌گری دیجیتال می‌تواند منجر به بروز مشکلات دیگری مانند تأخیر در رشد زبان، مشکلات رفتاری، اضطراب و افسردگی در کودکان شود

در پایان در پاسخ به سوال “آیا تماشای زیاد تلویزیون یا سایر وسایل دیجیتال در کودکان باعث اتیسم می‌شود؟” باید گفت که هرچند تماشای زیاد وسایل دیجیتال نمی‌تواند منجر به اتیسم شود، اما از آنجایی که در سال‌های ابتدایی رشد، مغز در حال تکامل است و شبکه‌های مغزی در حال شکل گیری هستند، استفاده زیاد از وسایل دیجیتال در این سن منجر به ایجاد اختلالات گسترده‌ای در رشد و نمو کودک از نظر مهارت‌های اجتماعی خواهد شد و کودک ممکن است با علایمی شبیه به اختلال اتیسم همراه با  تأخیر در رشد زبان، مشکلات رفتاری، اضطراب و افسردگی رو به رو شود. از طرف دیگر تماشا و تعامل زیاد با وسایل دیجیتال در کودکانی که دارای اتیسم هستند تاثیرات منفی بسیار بیشتری خواهد گذاشت زیرا بیش از پیش آن‌ها را از فرصت‌های تعاملات اجتماعی محروم می‌کند و سال‌های طلایی رشد از دست می‌روند.

 

نویسنده: موژان پارسا

بازبینی و ویرایش: دکتر محمد کیانی

منابع: 

  • https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/ejn.15837
  • sciencedirect.com/science/article/pii/S0006322315005430
  • karger.com/fpl/article-abstract/73/3/233/148942
  • frontiersin.org/journals/psychiatry/articles/10.3389/fpsyt.2021.619994
  • researchgate.net/publication/322315279_Digital_Nanning_and_autism_spectrum_disorderncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9693544/

استرس در مادران و پدران کودکان دارای اتیسم

استرس در مادران و پدران کودکان دارای اتیسم

مادران و پدران کودکان دارای اتیسم زمانی که کودکشان تشخیص اتیسم می‌گیرد دچار استرس فراوانی می‌شوند. هرچند در نگاه اول به نظر می‌رسد که مادران نسبت به پدران استرس بیشتری را تجربه می‌کنند اما نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که پدر و مادر کودک دارای اتیسم هر یک به شکلی در حال تجربه این چالش‌ها هستند. در ادامه با تهران اتیسم همراه باشید تا نتایج برخی از تحقیقات را درباره استرس در مادران و پدران کودکان دارای اتیسم مرور کنیم.

یافته‌های متفاوتی در نتایج تحقیقات مربوط به بررسی سطح استرس مادران در مقایسه با پدران کودکان دارای اتیسم وجود دارد. برخی از مطالعات نشان می‌دهد که هر دو والدین سطوح مشابهی از استرس را تجربه می‌کنند در حالی که برخی دیگر نشان می‌دهند که مادران از سطوح بالاتر استرس نسبت به پدران رنج می‌برند.

هاستینگز و همکاران (۲۰۰۵) با والدین ۴۸ کودک دارای اتیسم در مورد سطح استرس و سلامت روان خود و همچنین ویژگی‌های فرزندشان مصاحبه کرد. تجزیه و تحلیل سیستماتیک نشان داد که مادران در مقایسه با پدران سطوح بالاتر افسردگی و همچنین امید مثبت بیشتری را گزارش کردند. در مطالعه‌ای دیگر ریوارد و همکاران (۲۰۱۴) دریافتند که پدران دختران دارای اتیسم سطوح بالاتری از استرس را نسبت به پدران پسر گزارش کردند.

بیکر اریکزن استرس را به دو دسته طبقه‌بندی می‌کند. دسته اول استرس مربوط به والدین و دسته دوم استرس مربوط به کودک. در این دیدگاه استرس مربوط به والدین می‌تواند توسط عوامل خانوادگی تشدید شود. بیکر اریکزن در ادامه تخقیقات خود نشان می‌دهد که چگونه مشارکت در یک کلاس درس فراگیر ممکن است بر استرس والدین تأثیر بگذارد. نتایج تحقیق اریکزن نشان می‌دهد که مادر با مشارکت در کلاس درس کودک استرسش کاهش می‌یابد. او این نتیجه را در پدران مشاهده نمی‌کند.

در پژوهشی دیگر بورل و همکاران (۲۰۱۷) با هشت پدر در مورد موضوعاتی از جمله تشخیص، پذیرش، اندوه، استرس و دسترسی به خدمات مصاحبه کردند. نتایج نشان داد که پدران دریافت تشخیص اتیسم را با از دست دادن یک کودکِ در حال رشد برابر می‌دانند. در این پژوهش پدران همچنین بر استقلال بلندمدت فرزندشان تاکید زیادی داشتند و گزارش دادند که معتقدند این یکی از مسئولیت‌های حیاتی آنها به عنوان والدین است.

ادراک از دست دادن برای بسیاری از پدران منجر به پیش رفتن در مراحل غم و اندوه می‌شود. بنابراین باید فرصت‌هایی را برای پدران فراهم کرد تا در مورد نگرانی‌ها و ناامیدی خود صحبت کنند تا پذیرش برای آن‌ها ساده‌تر شود. همچنین تمرکز بر تعامل با پدران به طوری که آنها بتوانند آزادانه نگرانی‌ها، ناامیدی‌ها و اهداف فرزندشان را بیان کنند، ممکن است منجر به پذیرش بهتر تشخیص اتیسم فرزندشان شود، امید به آینده فرزندشان در آن‌ها بیشتر شود و استرس کلی آن‌ها کمتر شود.

در پژوهشی که گری در سال ۲۰۰۳ انجام داده است این موضوع مشخص شد که سطوح استرس پدران به طور مداوم تحت تأثیر سطح استرسی است که همسرانشان دارند. استرس‌های مالی، مسائل زناشویی، افسردگی، اضطراب و انزوا، از جمله عوامل بالقوه‌ دیگری هستند که بر استرس مادر و پدر کودک دارای اتیسم تأثیر می‌گذارد. 

در نهایت به این موضوع اشاره کنیم که اگر شما به عنوان مادر یا پدر کودک دارای اتیسم در حال تجربه استرس و فشار زیادی در زندگی هستید بدانید که تنها نیستید! در مطالعه رابینز و همکاران نشان داده شده است که والدین کودکان مبتلا به اتیسم سطوح بالاتری از استرس را نسبت به والدین کودکان دارای سایر اختلالات و همچنین کودکان در حال رشد عادی تجربه می‌کنند.

 

متخصصان ما در مرکز تهران اتیسم همراه شما هستند.

 

گردآوری و ترجمه رسول رحمتی

بازبینی و ویرایش دکتر محمد کیانی