عدم وجود رابطه­ بین اتیسم و خشونت از پیش برنامه‌ریزی شده

بعد از حادثه دل خراش در مدرسه ابتدایی سندی هوک[۱] که به کشته شدن ۲۶ نفر منجر شد، از ابتلای عامل این جنایت به اختلال­های طیف اتیسم صحبت شد. چنین مسائلی زمینه­ای را برای زدن برچسب­هایی به این گروه از بیماران فراهم آورده است. اتیسم هرگز علت جنایت­های از پیش برنامه­ریزی نیست. در مطالعه گاناسکاران و چاپلین[۲] (۲۰۱۲)مشخص شد که شیوع این نوع جنایت­ها در جمعیت افراد مبتلا به اتیسم نسبت به جمعیت کلی بالاتر نیست.

البته در صورتی که علاوه بر اتیسم همبودی با اختلال­های دیگر وجود داشته باشد، خطر وقوع جنایت افزایش می­یابد. در مطالعه نیومن و قازیودین[۳] (۲۰۰۸) افراد مبتلا به سندرم آسپرگر که رفتارهای مجرمانه­ای داشته­اند بررسی شدند. محققان دریافتند که در اغلب این افراد یک اختلال روانپزشکی نیز همراه با این سندرم وجود داشته است.

بسیاری از مطالعه­ها نشان داده­اند که افراد مبتلا به اتیسم بیش از اینکه عامل جنایت باشند، قربانی جرایم هستند. رفتارهای آسیب­زننده این افراد اغلب واکنش به ناکامی یا تهدیدهای محیطی است. این مطالعه­ها نه تنها ارتباط بین اتیسم و خشونت از پیش برنامه­ریزی شده را رد می­کنند بلکه بر این واقعیت که افراد مبتلا به این اختلال دسترسی محدودی به منابع حمایتی دارند صحه می­گذارند.

در شرایطی که چنین جنایتی رخ داده است بهترین کار آن است که به جای اتهام زدن و سرزنش کردن؛ تشخیص، حمایت­ها و سرویس­های مناسب در اختیار افراد مبتلا به اختلال­های طیف اتیسم قرار گیرد. تحقیقات نشان داده­اند مداخله زودهنگام برای کودکان مبتلا به اتیسم به طرز چشمگیری به نتایج مثبت می­انجامد. هر چند که در بسیاری از موارد عوامل گوناگونی مانع از این می­شود که والدین بتوانند چنین خدماتی را برای فرزندان خود فراهم آورند. ولی کمبود خدمات زودهنگام تنها مشکلی نیست که مورد توجه قرار دارد؛ بلکه این افراد به برنامه آموزشی و تربیتی نیاز دارند که بتواند آنها را برای انتقال به زندگی مستقل در بزرگسالی آماده کند.

به نقل از Disability blog

January 22, 2013

 

[۱] Sandy hook

[۲] Gunasekaran & Chaplin

[۳] Newman & Ghaziuddin

 

 


 

دیدگاهتان را بنویسید