نحوه ارتباط میان افراد دارای اتیسم و انتقال اطلاعات بین افراد دارای اتیسم با سایر افراد دارای اتیسم در پژوهشی که اخیرا منتشر شده است مورد بررسی قرار گرفته است.
یکی از مؤلفه‌های اساسی اختلال اتیسم نقص ارتباطات اجتماعی می‌باشد، ممکن است که انتظار داشته باشیم که انتقال اطلاعات بین افراد دارای اتیسم باهم خیلی ضعیف تر از افراد دارای اتیسم با جمعیت عادی باشد اما هماهنگی عصبی دو نفر موجب تسهیل ارتباطشان می‌شود.
پس بنابراین ممکن است که انتقال اطلاعات بین یک فرد دارای اتیسم با فرد دیگر دارای اتیسم موفق تر از یک فرد دارای اتیسم و یک فرد فاقد اتیسم باشد، در مطالعات اخیر نیز نشان داده شد که افراد دارای اتیسم تعامل با سایر افراد دارای اتیسم را به افراد عادی را ترجیح می‌دهند و وابستگی اجتماعی نزدیکی را با آنها تجربه می کنند، به این دلیل که افراد دارای اتیسم بیشتر با اختلال اتیسم آشنا هستند، در تشخیص منظور افراد دارای اتیسم نسبت به افراد بدون اتیسم بهتر هستند. در گزارشی دیگر مشخص شد که افراد دارای اتیسم هنگام تعامل با سایر افراد دارای اتیسم، کلیشه‌های رفتاری کمتری را نشان می دهند.
محقق در این مطالعه ۷۲ داوطلب بزرگسال که در محدوده سنی ۳۵ سال حاضر بودند را به ۹ گروه ۸ نفره تقسیم کرد که سه گروه آن شامل افراد بدون اتیسم، سه گروه شامل افراد دارای اتیسم و سه گروه دیگر به صورت مختلط شامل ۴ نفر دارای اتیسم و ۴ نفر بدون اتیسم بودند.
آزمونگر داستانی سورئال را که توانایی پیش بینی آن دشوار بود را برای نفر اول حاضر در اتاق می‌خواند و سپس اتاق را ترک می‌کرد و نفر بعد وارد می‌شد، نفر اول برای نفر دوم داستان را می‌خواند و به همین ترتیب تا نفر هشتم پیش می‌رفتند و نفر هشتم داستان را بلند بازگو می‌کرد. محقق احساس ارتباط شرکت‌کنندگان با یکدیگر را با استفاده از مقیاسی شامل سهولت، لذت، موفقیت، دوستی و ناهنجاری (امتیاز منفی)، سنجید. علاوه بر آن تعداد جزئیاتی که هر فرد به فرد بعدی انتقال می داد را اندازه گرفت.
در این پژوهش درباره نحوه ارتباط میان افراد دارای اتیسم مشخص شد که کیفیت ارتباط در بین افراد عادی با عادی همانند کیفیت ارتباط افراد دارای اتیسم با افراد دارای اتیسم است؛ اما کیفیت ارتباط در گروه‌های مختلط که افراد دارای اتیسم و بدون اتیسم باید باهم ارتباط می‌گرفتند، به طور معناداری ضعیف‌تر از گروه های شامل افراد همسان بود. نتیجه دیگری که می شود از این پژوهش گرفت این است که تعامل افراد دارای اتیسم با همدیگر، کیفیت ارتباطی بیشتری نسبت به تعامل آن ها با افراد بدون اتیسم دارد.
منبع: +
ترجمه و خلاصه از سید رسول رحمتی